Լուրերը, թե ՀՖՖ նախագահ Ռուբեն Հայրապետյանը հրաժարական է տալու, հերքվեցին նույն արագությամբ, ինչ տարածվել էին: Հայաստանում ֆուտբոլը վաղուց օլիգարխիկ համակարգի մի հատված է, իսկ մեր օլիգարխներն երբեք ինքնակամ որևէ բան չեն զիջում: Սա հակասում է այն համակարգի տրամաբանությանը, որին նրանք պատկանում են: Նույնիսկ «Փյունիկ» ակումբի վաճառքը Հայրապետյանն իրականացրել է հայավարի, այնպես, ինչպես դա ընդունված է օլիգարխիկ համակարգում:
Մանկապատանեկան թիմերն ու ակումբը հանձնվել են նոր տիրոջը, բայց ակումբի ինֆրաստրուկտուրան մնացել է Հայրապետյանի ընտանիքի սեփականությունը: Այնպիսի տպավորություն է, որ Սողոմոնյանը ոչ թե գնել է «Փյունիկը», այլ ընդանենը «փայ» է մտել Հայրապետյանի բիզնեսում: Ի դեպ, հենց բիզնես տրամաբանությամբ էլ նա վերաբերում է ոչ միայն «Փյուիկին»(ինչը նորմալ է), այլ նաև` ֆեդերացիային: «Ֆեդերացիայի նախագահի պաշտոնը մեկն է, և միայն ես եմ այդ պաշտոնում»,- այսօրվա ասուլիսում հեգնանքով նկատել է Հայրապետյանը` հասկացնելով, որ չի հանդուրժելու որևէ մրցակցություն, հայտ, ու ոչ միայն ՀՖՖ նախագահի, այլ ամբողջ հայկական ֆուտբոլի կտրվածքով: Նա միանձնյա է որոշում` ով մուտք ունի կամ չունի ֆուտբոլային աշխարհ, ինչպիսին պետք է լինի հավաքականի կազմը կամ որ ֆուտբոլիստը պետք դուրս մնա դրանից:
Հայրապետյանը ՀՖՖ-ին և հայկական ֆուտբոլին վերաբերում է այնպիսի մոնոպոլ իրավունքով, ինչպես, ասենք, Սամվել Ալեսքանյանը շաքարավազի, իսկ Միրհան Պողոսյանը` բանանի մենաշնորհային ներկրումներին: Հայրապետյանը համարում է, որ մենաշնորհներում ֆուտբոլն իր «փայն» է, այն «փայը», որի շնորհիվ ինքը մնում է համակարգում, դուրս չի գրվում նրա հաշիվներից:
Աշխարհում շատ երկրներ կան, որոնք աղքատ են, չունեն ռեսուրսներ, բայց ֆուտբոլի շնորհիվ լուծում են իրենց միջազգային ճանաչելիության խնդիրը և նաև կարողանում են երկրում ռացիոնալ գաղափարի շուրջ միավորել մարդկանց: Այսինքն՝ նույնիսկ կարելի է ֆուտբոլի միջոցով այնպիսի համակարգ ձևավորել, որը երկրում գլոբալ փոփոխությունների նախադեպ դառնա: Հայաստանում դա հնարավոր չէ, ձախողված է, մեծ իմաստով, անգամ հավաքականը` չնայած այն հանգամանքին, որ ունենք Հենրիխ Մխիթարյանի մակարդակի համաշխարհային աստղ: Խնդիրը խորքային է` ինչպես Հայաստանի քաղաքականության, տնտեսության պարագայում: Երբ չկա մրցակցություն, զարգացումը բացառվում է ինքնին:
Տպավորությունն այնպիսին էր, որ այսօր Հայրապետյանը լրագրողներին հավաքել է, որ ասի, թե հենց ինքն է հայկական ֆուտբոլը ու վերջ: Հա մեկ էլ` ծաղրի ու վիրավորի, հեգնի ու նվաստացնի լրագրողներին: Էլ ինչ կարգին հայ օլիգարխ, որ լրագրողներին թշնամի չի համարում:
Լուսանկարը՝ Photolure-ի
