Հայաստանի ՊՆ-ն ձեռնմուխ է եղել Կիրանցի սահմանամերձ հատվածի ականազերծմանը, հայտարարել է Ներքին գործերի նախարարությունը՝ գիշերը Կիրանցում ոստիկանության իրականացրած ուժային գործողությունից հետո, որի միջոցով բացվել է արդեն երկու շաբաթ փակված ճանապարհը եւ բերման են ենթարկվել մի քանի տասնյակ բնակիչներ: Իսկ այդ գործողությունը փաստորեն հաջորդել է Հայաստանի վարչապետի հարցազրույցին, որ նա տվել է Հանրային հեռուստաընկերությանը:
Ըստ էության, Հանրային հեռուստաընկերությամբ հնչել է իշխանության խոսքը, իսկ հետո արդեն Կիրանցում հետեւել է «գործը»: Իրավիճակը բավականին բարդ է եւ դա արձանագրելը, ինչպես ասում են, չի պահանջում մեծ խելք: Նույնպես մեծ խելք չի պահանջում նկատելը, որ այսպես ասած հայ-ադրբեջանական համաձայնությունը, թե պայմանավորվածությունը այլ բան չէ, քան պարզապես Ադրբեջանի ռազմական շանտաժով թելադրվող պահանջ: Իշխանությունը հայտարարում է, որ չկա այդ պահանջին ընդդիմանալու այլընտրանք, քանի որ կլինի ռազմական գործողություն եւ Հայաստանը կմնա մենակ, ծանր հետեւանքով:
Փաստացի, չկա իշխանության այդ մոտեցմանն այլընտրանք, այն իմաստով, որ չկա Հայաստանում քաղաքական այնպիսի հակազդեցություն, որը թույլ կտա հանրությանը շոշափելիորեն տեսնել այլընտրանք եւ ըստ այդմ դիրքավորվել, դիրքորոշվել այդ այլընտրանքի շուրջ, դրա հանդեպ: Ակնառու է, որ առ այսօր հասարակական դիմադրությունը կամ ընդվզումը կրում է տարերային եւ ցաքուցրիվ բնույթ:
Կամ, որեւէ ուժ չի ունեցել ցանկություն կազմակերպել այնպիսի դիմադրություն, որի հետ իշխանությունը հաշվի կնստի, եւ հաշվի կնստեն նաեւ արտաքին դերակատարներն ու այդ կերպ Հայաստանը կփորձի ձեւավորել անայլընտրանքային թվացող իրավիճակին այլընտրանքներ: Սա էական եւ կարեւոր թեմա է, որովհետեւ առնչվում է պետական անվտանգությանը: Ինչպես բազմիցս առիթ եմ ունեցել արտահայտելու տեսակետս՝ երկրում իրական, հակակշիռների կենսունակ քաղաքական համակարգի գոյությունը, լեգիտիմ իշխանափոխության հնարավորության սխեմատիկ գոյությունը պետական, ազգային անվտանգության հարց է:
Եթե հռետորաբանության մակարդակում Տավուշում տեղի ունեցողը դիտվում է որպես անվտանգության ապահովման միջոցառում՝ անկախ, թե ով է համաձայն այդ գնահատականին, ով՝ ոչ, ապա այդ ֆոնին ներքին պատկերը վկայում է, որ Հայաստանի քաղաքական համակարգի ներկայիս իրողությունները խոսում են Հայաստանի բացարձակ անպաշտպանության մասին:
