Նոր տարի է, և մենք բոլորս հրաժեշտ տվեցինք 2016 թվականին։ Ավանդաբար դեկտեմբերի վերջին, որպես կանոն, լրատվամիջոցներն սկսում են անցնող տարին ամփոփել, իմի բերել բոլոր կարևոր իրադարձությունները, որ տեղի են ունեցել այդ տարվա ընթացքում, և ազդել տվյալ երկրի քաղաքացիների կենսակերպի, հոգեբանության, զգացմունքների վրա, ցնցել, տխրեցրել կամ ուրախացրել նրանց:
Արդեն մեկ շաբաթ է` անցնող տարին՝ 2016 թվականը, ամփոփում են համաշխարհային լրատվամիջոցները, իմի են բերում իրենց երկրներում և աշխարհում տեղի ունեցած կարևոր իրադարձությունները. մեկը՝ նկարներով, մյուսը՝ վիճակագրությամբ և այլն: Բոլոր այդ ամփոփիչ հրապարակումներում բալանսն ապահովված է. 2016 թվականին ինչպես առանձին երկրներում, այնպես էլ աշխարհում կատարվել են թե՛ վատ, թե՛ լավ բաներ: Մի երկրում իշխանություն է փոխվել, մեկ այլ երկրում իշխանությունն է հաղթել, մի երկրում աշխատավորները բազմահազարանոց միտինգ են արել, և նրանց պահանջը կատարվել է, մեկ այլ երկրում գիտության ոլորտում կարևոր ձեռքբերում է գրանցվել և այլն, և այսպես շարունակ:
Հայաստանը, սակայն, միակ երկիրն է, որտեղ տարին ամփոփելիս բալանս չի լինում ապահովել. կենսամակարդակի անկում, արտագաղթի աճ, քաղաքական, հասարակական, հոգևոր խոր դեպրեսիա, հուսալքություն: Հայաստանում 2016 թվականին չի կատարվել մի իրադարձություն, որը չտեղավորվի նշված ձևակերպումներից որևէ մեկի մեջ կամ ավելի խորացրած չլինի դրանք: Հայաստանում 2016 թվականին նաև չի եղել մի իրադարձություն, որն այդ ամենը հաղթահարելու գոնե հեռավոր, թեկուզ նախնական հույս ներշնչի:
Մենք ձեռնպահ ենք մնում մեր երկրում անցնող տարվա իրադարձությունները իրար գլխի հավաքելուց և մեր ընթերցողին ներկայացնելուց՝ միմիայն հերթական անգամ սթրեսի մեջ չգցելու համար: Ավելի լավ է շրջանցենք դա, թույլ տանք, որ այս տարին ավարտվի` իր հետ տանելով մեզ հուսալքող ամեն ինչ: Խոստանանք ինքներս մեզ՝ հաջորդ տարին՝ 2017 թվականը, սկսել միմիայն լավատեսությամբ:
Միևնույն ժամանակ մենք ոչ մի պահ ու րոպե չենք մոռանում, որ 2008 թվից ի վեր Հայաստանում անդառնալի կորստի տարիներ են, և այդ կորստի ցավը միայն մի պարագայում է հնարավոր մեղմացնել. եթե Հայաստանի Հանրապետությունը դառնա ազատ քաղաքացու, իր երկրի լիիրավ տերը հանդիսացող քաղաքացու երկիր։
Հիմա մենք ունենք բոլոր հնարավորությունները` դրան հասնելու համար. 2016 թվականի քաղաքացիական հաղթանակները բոլորիս տվեցին այդ հնարավորությունը, և Հայաստանի յուրաքանչյուր քաղաքացի, որը գիտակցում է Ազատության, Անկախության արժեքը, ինչպես նախորդ տարիներին, 2017 թվականի առաջին իսկ օրվանից նույնպես իր առաջին գործը պետք է համարի այս նպատակների իրագործումը: Այն նպատակների, որոնց համար 2008թ. մարտի 1-ին զոհվեցին մեր հայրենակիցները:
Դա հնարավո՛ր է, պետք է միայն հավատալ:
Սիրելի՛ ընթերցող, շնորհավոր Ամանոր և Սուրբ ծնունդ: Հավատա՛, Հայաստանը դառնալու է աշխարհի ամենալավ երկիրը, և դու՝ այդ երկրի երջանիկ քաղաքացի:
