Այսօր, ընդդիմության ապրիլի 28-ի հանրահավաքի նախօրյակին Սերժ Սարգսյանը լրագրողների հարցերին պատասխանելիս անդրադարձել է ներքաղաքական զարգացումներին և հերթական ռեվերանսը արել ընդդիմությանը: Սերժ Սարգսյանի ելույթը չափազանց հանդուրժողական է թե ընդդիմության գործունեությանը, թե ընդհանուր քաղաքական իրավիճակին և հեռանկարներին տված նրա գնահատականների առումով: Ակնհայտ է, որ Սարգսյանը ապրիլի 28-ից առաջ ընդդիմությանը փորձում է մեսիջ հղել ներկայիս գործընթացի շեշտադրումները պահպանելու ակնարկով: Եվ պետք է թերևս նկատել, որ բովանդակային իմաստով այդ մեսիջը բավական խոսուն է:
Սերժ Սարգսյանն ակնարկում է նաև քաղբանտարկյալների շուտափույթ ազատ արձակման հնարավորության մասին, ինչի վկայությունը թերևս նրա այն խոսքն է, որ իշխանությունը պատրաստ է լիցքաթափման քայլեր կատարել և այդ առումով ինքը խնդրել է արդարադատության նախարարին առաջարկություններ ներկայացնել: Մի կողմից ելույթը բավական, նույնիսկ չափազանց հանդուրժողական և խոստումնալից է, իսկ մյուս կողմից իհարկե պահպանվում է այն մտավախությունը, որ այդ ամենն ընդամենը կարող են սահմանափակվել միայն քարոզչական դրսևորումներով, որոնց շնորհիվ իշխանությունը մի կողմից փորձում է զսպել ընդդիմությանը, մյուս կողմից այդպիսով մեծացնել ընդդիմությունից հիասթափվողների թիվը, առավել ևս դրան հասնել ընդգծված հանդուրժողությամբ խորացնելով ընդդիմության հետ որոշակի պայմանավորվածությունների մասին մտայնությունները:
Բանն այն է, որ հասարակության զգալի շերտերի համար շատ դժվար է հավատալ, որ իշխանությունը կարող է հանկարծ այդպես հանդուրժող դառնալ, ընդառաջ գնալ ընդդիմությանը: Եվ այդ առումով հասկանալի են պայմանավորվածությունների և գործարքի մասին կասկածները: Մյուս կողմից սակայն, պետք չէ անուշադրության մատնել այն, որ փետրվարի 18-ից վերսկսված ընդդիմության հանրահավաքները բավական աննախադեպ ծավալի էին վերջին երեք տարիների համեմատ, և աննախադեպ է նաև երկրի սոցիալ-տնտեսական վիճակը, բնակչության մեծ դժգոհությունը: Եվ այդ պայմաններում արդեն իշխանությանն այլ բան չի մնում, քան գնալ հասարակության հետ երկխոսության: Եվ պարզ է, որ նա այդ բանը պետք է անի այն քաղաքական ուժի հետ, որը տվյալ պահին իր թիկունքում ունի հասարակության ամենամեծ ծավալը: Այսինքն, եթե մենք մի կողմից ընդունում ենք, որ երկրում իրավիճակը ուղղակի աղետալի աստիճան ծանր է, ապա մյուս կողմից պետք է տրամաբանորեն առնվազն հավանական համարենք, որ այդ ծանրությունն իշխանությանը կարող էր ստիպել հասարակության հետ գործակցության եզրեր փնտրել:
Բոլորովին այլ խնդիր է, թե ինչ կա իշխանության մտքին իրականում: Իհարկե, որեէ մեկը չի կարող երաշխավորել, որ իշխանությունն իրապես, էությամբ է դարձել հանդուրժող: Իրականում իշխանությունը կարիքից դրդված է այդպիսին դարձել, քանի որ թե ներքին աննախադեպ վիճակը, թե արտաքին աշխարհաքաղաքական պրոցեսները կարծես թե գոնե այս պահի համար անհեռանկար են դարձնում ուժի կիրառումը: Բայց, հենց այդ պարագայում, հասարակությանը պետք է թերևս ներշնչել հավատ սեփական ուժի, սեփական ազդեցության հանդեպ: Եթե իշխանությունն ընդդիմության հետևում հասարակություն չտեսներ, ապա որևէ շահագրգռություն չէր ունենա թեկուզ գայթակղել այդ ընդդիմությանը: Ուրեմն, հասարակությունն իհարկե չպետք է անհարկի ոգևորվի, բայց առավել ևս չպետք է նաև անտեղի հուսահատվի: Հասարակությունը պետք է հասկանա, որ ինքը քաղում է իր ակտիվության պտուղները, հետևաբար նա առավել ևս պետք է շարունակի ակտիվ լինել բերքահավաքը մինչև վերջ իրականացնելու համար:
