«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է Տարածաշրջանային հետազոտությունների կենտրոնի տնօրեն, քաղաքագետ Ռիչարդ Կիրակոսյանը:
– Պարոն Կիրակոսյան, նախօրեին Փարիզում տեղի ունեցած ահաբեկչությունները կարո՞ղ ենք բնորոշել որպես քաղաքակրթությունների պատերազմ:
– Փարիզում իրականացված ահաբեկչական գործողությունները, դժբախտաբար, հետևանքներ են ունենալու: Սա հարձակում էր եվրոպական և համամարդկային արժեքների դեմ: Գլոբալ անվտանգության տեսանկյունից սա Հայաստանի համար հավելյալ մտահոգություն է: Բայց ամենակարևորն այն է, որ երեկ երկու զինծառայող են զոհվել ղարաբաղա-ադրբեջանական շփման գծում:
– Երեկ առաջին անգամ ՀՀ Պաշտպանության նախարարությունը հայ-ադրբեջանական շփման գծում լարվածության աճը և հայ 2 զինծառայողների կորուստը բնորոշեց որպես ահաբեկչություն:
– Ես համաձայն չեմ այս դիտարկման հետ, մենք գտնվում ենք պատերազմում, որտեղ Ադրբեջանը ագրեսոր է հանդիսանում:
– Տեղի ունեցածը որքանո՞վ կարող է կապ ունենալ նախօրեին ԼՂՀ նախագահ Բակո Սահակյանի՝ ռուսական «Ռեգնում» լրատվական կենտրոնում կայացած ասուլիսի հետ։
– Միջադեպը որևէ կապ չունի այդ հայտարարության հետ, սա կապված է Ադրբեջանի սանձարձակ ուժ գործադրելու քաղաքականության հետ:
– Պարոն Կիրակոսյան, այնուամենայնիվ, ինչպե՞ս եք գնահատում Բակո Սահակյանի հայտարարությունը Մոսկվայում: Հարցին՝ ԼՂՀ-ն պատրա՞ստ է միանալ միջազգային ահաբեկչության դեմ պայքարին Ստեփանակերտի օդանավակայանը շահագործման հանձնելուց հետո, Բ. Սահակյանն ասել է, որ այդ հարցը իրենք պատրաստ են քննարկել այն ժամանակ, երբ օդանավակայանը հանձնվի շահագործման:
– Ես քննադատորեն եմ վերաբերվում Բակո Սահակյանի հայտարարությանը: Սա անպատասխանատու հայտարարություն է: Այն բացառիկ է մտքի երևակայության տեսանկյունից: Ղարաբաղի իշխանությունները պետք է կենտրոնանան ավելի շատ ժողովրդավարության ամրապնդման և տնտեսության զարգացման խնդիրների վրա, և ավելի քիչ խոսեն ռուսական լսարանի համար: Այդ հայտարարությունն անիմաստ էր և անիրատեսական: Ղարաբաղի անվտանգության կարևորագույն հարցերը ժողովրդավարության և տնտեսության բարգավաճման մեջ է: Այլ խոսքով՝ ես քննադատում եմ Ղարաբաղի իշխանությանը:
– Ի՞նչ եք կարծում՝ այս փուլում ԼՂՀ խնդրի կարգավորման առաջընթացի մասին կարելի՞ է խոսել: Մինսկի խումբը ինտենսիվ դիվանագիտական հանդիպումների փուլում է, նախօրեին հանդիպում է տեղի ունեցել հաջորդ տարի ԵԱՀԿ-ում նախագահող Գերմանիայի ԱԳ նախարարի, ապա ՄԱԿ-ում տարբեր երկրների դեսպանների հետ։ Արդյո՞ք կարելի է խոսել Ղարաբաղյան կարգավորման գործընթացում նոր էջի մասին։
– Ո՛չ, հակառակը՝ խաղաղ կարգավորման գործընթացում ոչ մի առաջընթաց չկա: Դիվանագիտական իմաստով դրական է միայն այն, որ Հայաստանի և Ադրբեջանի նախագահները պետք է հանդիպեն:
– Համանախագահների ակտիվությունը ի՞նչ արդյուք կտա։
– Այն փաստը, որ պետք է հանդիպումը տեղի ունենա՝ ինքնին կարևոր է: Բայց սա ինքնին ցույց է տալիս, թե որքան փոքր են սպասումները այդ հանդիպումներից: Իրականում խնդիրն այն է, որ դիվանագիտությունից զատ՝ Ադրբեջանը շարունակում է ռմբահարել ոչ միայն Ղարաբաղը, այլև Հայաստանի սահմանները:
– Վերջին շրջանում չափազանց ինտենսիվացել են խոսակցությունները Լեռնային Ղարաբաղում ռուսական խաղաղապահներ տեղակայելու վերաբերյալ։ Որքանո՞վ է դա հնարավոր խնդրի կարգավորման այս հանգրվանում։
– Բարեբախտաբար, ռուսական խաղաղապահների մուտքը տարածաշրջան անիրատեսական է: Փաստացի Հայաստանը և Ղարաբաղը դեմ են ռուս խաղաղապահների ներկայությանը տարածաշրջանում, քանի որ իրենք ունեն բավարար ռազմական ներուժ Ադրբեջանի սպառնալիքին դիմակայելու համար: Այդ իմաստով, Հայաստանի և Ղարաբաղի ռազմական պոտենցիալը բավարար է ռուս խաղաղապահների ներակայության վերաբերյալ հարցը օրակարգ չթողնելու համար:
