Ադրբեջանական Anspress.com կայքի փոխանցմամբ, 2015 թվականից սկսած` Ուկրաինան մտադիր է Ադրբեջանից տարեկան մինչև 5 միլիարդ խորանարդ մետր հեղուկ գազգնել: Այս մասին այսօր Բաքվում հայտարարել է Ուկրաինայի էներգետիկայի ու ածխային արդյունաբերության նախարար Իգոր Կիրյուշինը, ով մասնակցել է էներգետիկ համագործակցության գծով ադրբեջանա-ուկրաինական աշխատանքային խմբի նիստին.
«Ուկրաինական կողմն Ադրբեջանին առաջարկում է մասնակցել Ուկրաինայում կառուցվելիք գազի հեղուկացման տերմինալի շինարարությանը: Պլանավորված է, որ այն պատրաստ կլինի արդեն 2015 թվականին: Հենց այդ ժամանակ էլ Ուկրաինան մտադիր է Ադրբեջանից գնել տարեկան 5 միլիարդ խորանարդ մետր հեղուկացված գազ:
Ուկրաինան պատրաստ է Ադրբեջանի հետ համագործակցել նաև Վրաստանի տարածքում գտնվող Կուլևիի տերմինալի կառուցման հարցում (որի սեփականատերը Ադրբեջանի պետական նավթային ընկերությունն է` SOCAR): Մենք Ադրբեջանին նաև առաջարկում ենք սեփական նավթը Եվրոպա տարանցել Ուկրաինայի տարածքով (Օդեսա-Բրոդի-Պլոտսկ-Գդանսկ)»:
Հիշեցնենք, որ Կուլևիում կառուցվելիք գազային տերմինալում ադրբեջանական գազը կհեղուկացվի և հատուկ լցանավերով կուղղվի ռումինական Կոնստանցա նավահանգիստ, այնտեղից էլ` Եվրոպա: Ռումինական Romgaz ընկերությունն արդեն իսկ աշխատում է այն ընդունող համալիրի ստեղծման վրա:
Եվ ահա, այս ամենին ցանկանում է միջամտել Ուկրաինան: Չի բացառվում, որ գործընթացին կարող է ներգրավվել Բուլղարիան: Իսկ ահա Ադրբեջանի ավագ եղբայր Թուրքիան դուրս է մնում խաղից: Ադրբեջանական գազի հեղուկացման տարբերակն առաջին հերթին ուղղված է սեփական գազի արտահանման տարբերակների դիվերսիֆիկացմանը և Թուրքիայից ունեցած տարանցիկ մեծ կախվածության նվազեցմանը:
Պետք է փաստել, որ վերջին շրջանում գնալով ավելի է կարևորվում գազի հեղուկացման եղանակով առաքման տարբերակը, ինչն առավել նախապատվելի է խողովակաշարային տարբերակից: Խողովակաշարերը մեծ թերություն ունեն. երբ սպառվում են տվյալ հանքավայրի պաշարները, արտադրողն ու սպառողը ստիպված են մեծ ծախսեր կատարել` նոր խողովակաշար կառուցելու համար, մինչդեռ հեղուկ գազի պարագայում դա չի գործում. եթե գազը վերջացել է, օրինակ, Ալժիրում, ապա այն կարելի է գնել, ասենք, Ինդոնեզիայից: Այսինքն` հեղուկ գազի համար խողովակաշարեր պետք չեն, այն լիարժեքորեն համապատասխանում է ծովային փոխադրմանը:
Ի դեպ, համայն աշխարհում գնալով աճում է հեղուկ գազի արտադրությունը. փորձագետների հաշվարկով, առաջիկա երեք տասնամյակներին այն կաճի մոտ 50 տոկոսով: Ըստ կանխատեսումների` 2012-ին դա կազմելու է 400 միլիարդ խորանարդ մետր, ինչը Եվրոպայի համար կարող է նշանակել «խողովակաշարերի դարաշրջանի» ավարտ:
Հեղուկ գազի Եվրոպայի հիմնական մատակարարներն են Ալժիրը, Եգիպտոսը, Տրինիդադը և Տոբագոն, Քաթարը, վերջին շրջանում նաև` Նորվեգիան: Այս ցանկն աճելու միտում ունի: Մասնավորապես Ադրբեջանը, որի գազի հետախուզված պաշարները գնահատվում են 1.5-2 տրիլիոն խորանարդ մետր, այժմ ցանկանում է տեղ զբաղեցնել առաջատար գազամատակարարների շարքում:
Որպես սպառողի` Եվրոպայի համար հեղուկ գազի առավել գրավիչ կողմերն են.
– լրացուցիչ ծավալների ներմուծման օպերատիվ ավելացման հնարավորությունը գազի ամենաշատ սպառման շրջանում,
– դրա մատակարարման հնարավորությունն էլ ավելի մեծ թվովսպառողների, որոնք «կապված» չեն մայրուղային գազատարների ենթակառուցվածքին,
– առավել ցածր աշխարհաքաղաքական ու տարանցիկ ռիսկերը նոր տրանսսահմանային ու տրանսկոնտինենտալ գազատարների անցկացման համեմատ:
Միաժամանակ զսպիչ գործոններ են հանդիսանում.
– զգալի նախնական կապիտալ ներդրումների անհրաժեշտությունը,
– գազի հեղուկացման համալիրների շինարարության երկարատևությունը,
– գազահանքերից վերջնական սպառողին գազը հասցնելու ճանապարհին գազի մշակման առավել բարդ տեխնոլոգիաները։