Ազգային վիճակագրական ծառայությունը երեկ հրապարակել է Հայաստանի Հանրապետության տնտեսական կիսամյակային ցուցանիշները, որոնք, մեղմ ասած, արտացոլում են ոչ այնքան հուսադրող մի իրականություն: Հայաստանի արտաքին առևտրաշրջանառությունը կրճատվել է մոտ 20 տոկոսով, կրճատվել է նաև ներքին առևտրաշրջանառությունը: Կրճատվել են տրանսֆերտները, որոնք կազմում են Հայաստանի տնտեսության, ըստ էության, հիմնական շարժիչներից մեկը: Եվ վերջապես՝ հարկերը նախորդ տարվա համեմատ հավաքվել են մոտ 13 տոկոսով ավելի քիչ:
Եվ այս ամենով հանդերձ՝ ըստ էության այս ցուցանիշները չեն, որ ամենավատն են այս պատկերում: Այս պատկերում ամենավատն այն է, որ վարչապետ Հովիկ Աբրահամյանը բառացիորեն երկու օր առաջ Գյումրիում հայտարարում էր, որ Հայաստանում առաջին կիսամյակի տվյալներով կա 4,5 տոկոս տնտեսական աճ, որ բոլոր ոլորտներում աճ ունենք, որ հաջորդ կիսամյակում ավելի մեծ ցուցանիշներ ենք ունենալու:
Այստեղ ընդամենը հարց է առաջանում՝ մի՞թե վարչապետ Հովիկ Աբրահամյանը չի ծանոթացել ԱՎԾ ցուցանիշներին մինչև դրանց հրապարակումը: Թե՞ Հովիկ Աբրահամյանը ծանոթացել է բոլորովին այլ ցուցանիշների: Այսինքն՝ նրան մի ցուցանիշ են ներկայացնում, իսկ հասարակությանը ներկայացնում են մեկ այլ ցուցանիշ: Կամ էլ Հովիկ Աբրահամյանն ընդհանրապես չի պատկերացրել ներկայացված ցուցանիշների էությունը: Իհարկե, սա ամենաանհավանական տարբերակն է՝ նկատի ունենալով հենց իր իսկ խոստովանությունը հաջողակ բիզնեսմեն լինելու մասին: Այնպես որ, բիզնեսմեն Հովիկ Աբրահամյանն անկասկած շատ լավ է պատկերացնում, թե ինչի մասին են խոսում Հայաստանի տնտեսության հրապարակված ցուցանիշները:
Դա խոսում է այն մասին, որ նավը խորտակվում է, իսկ Հովիկ Աբրահամյանի խոսքերը աճի ցուցանիշների մասին պարզապես հիշեցնում են Տիտանիկի վրա նվագող քառյակին, որը փորձում էր թեթևացնել նավի խորտակման գործընթացը: Իհարկե, քառյակի հերոսական այդ ջանքերը միանգամայն գնահատելի էին, միանգամայն խիզախ, սակայն Տիտանիկին այդ ժամանակ անհրաժեշտ էին շատ ավելի պարզ և կարևոր քայլեր, որոնք կօգնեին նավի ուղևորներին զերծ պահել աղետալի վերջաբանից:
Կառավարությունները պետություններում ունեն ոչ թե լարային քառյակի, այլ հենց նավի անձնակազմի ֆունկցիա, և նրանց խնդիրն է խորտակվելու ընթացքում խոստովանել իրավիճակն ու ձեռնարկել քայլեր, հարկ եղած դեպքում դրանց ներգրավելով նաև ուղևորներին մեկ առ մեկ: Եթե ամեն մի ուղևոր ներգրավվի այդ քայլերին, առավելագույնն անի իր իսկ թեկուզ փրկության համար, ապա նավի փրկության գործը զգալիորեն արդյունավետ կդառնա, իսկ անձնակազմին կմնա համակարգել այդ ամենը այնպես, որ ուղևորները իրենց փրկելով միմյանց չխանգարեն, այլ դառնան մեկ ամբողջություն:
Սակայն Հայաստանի կառավարությունը չի կարող լինել այն անձնակազմը, որը արտակարգ պայմաններում խորտակվող նավի փրկության գործողությունների կկոչի նաև ուղևորներին, այսինքն՝ Հայաստանի քաղաքացիներին: Քանի որ քաղաքացիներին ներգրավել կնշանակի նրանց հետ կիսվել նաև իշխանությամբ, իսկ Հայաստանի կառավարությունը հենց դա է, որ չի պատրաստվում անել: Ավելին՝ սահմանադրական բարեփոխումներ կոչվածով պատրաստվում են էլ ավելի ամրացնել իշխանությունը իրենց ձեռքում:
Եվ ուրեմն՝ Հայաստանի կառավարությունը առավել կնախընտրի կատարել լարային քառյակի, քան նավը խորտակումից փրկող անձնակազմի դերը, որպեսզի ոչ թե կենտրոնացնի ուղևորների ջանքերն ու համախմբի ռեսուրսները, այլ ուղևորներին հնարավորինս շեղի վերահաս աղետից՝ այդ ընթացքում լուծելով աղետից պաշտպանվելու իր խնդիրները: Այստեղ, իհարկե, Հայաստանի կառավարությունը դադարում է նմանվել Տիտանիկի լարային քառյակին և դառնում է լիովին ինքը:
