«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է Սորբոնի համալսարանի քաղաքագիտության դոկտոր Հայկ Ա. Մարտիրոսյանը (Նյու Յորք):
– Հայաստանյան վերջին իրադարձությունների ֆոնին նշում եք՝ սերունդը, որ մեծացել է իշխանությունից բոլորովին կտրված պայմաններում, քաղաքական լուրջ հայտ է ներկայացնում: Այս օրերին շատ է խոսվում պայքարը չքաղաքականացնելու մասին: Ըստ Ձեզ՝ ինչո՞ւ են վախենում պայքարը քաղաքականացնելուց:
– Ի սկզբանե իր բնույթով քաղաքական պայքարը ամեն գնով քաղաքականացումից զերծ պահելը երկու հանգամանքով կարող է պայմանավորված լինել.
Ա. որովհետև խիստ անփորձ են և մտածում են, որ այդպես առավել հաջողության կհասնեն, և իհարկե՝ այդպես մտածելով սխալվում են
Բ. որովհետև պարզապես վախենում են, որի կապակցությամբ «սխալվել» բառի գործածությունն արդեն տեղին չէ: Վախը վախ է, և այն մեկնաբանել պետք չէ:
– Ըստ Ձեզ՝ Սերժ Սարգսյանի որոշումը հանգուցալուծո՞ւմ է, թե՞ ոչ: Արդյոք սա պատային վիճակ չի՞ ստեղծում:
– Կարծում եմ՝ հանգուցալուծում է: Եվ ո՛չ, սա ամենևին պատային վիճակ չի ստեղծում: Սա բացում է և արդեն բացել է Սարգսյանի լավագույն կամ գուցե միակ ելքի ուղին: Նախագահի որոշումը փորձված, թրծված և ոչ եզակի քաղաքական հակառակորդին քաղաքականապես ոչնչացրած մարդու քայլ էր: Այն պառակտում մտցրեց անփորձ և անառաջնորդ երիտասարդների ճամբարում, նոր հիասթափություն առաջ բերեց համակիրների շրջանում և ցուցարարների գերակշիռ մասին տուն ուղարկեց:
– Այս շարժումը լիդեր չունի: Դա պայքարի հաջողությունը մոտեցնո՞ւմ է, թե՞ հեռացնում:
– Կարող էր մոտեցնել, սակայն փորձը ցույց տվեց, որ նախագահի պես փորձված և հեռահար հաշվարկներ անող գործչի հետ մրցակցությունում բոլորովին անհաս ակտիվիստները, որոնք ամեն առավոտ վոլեյբոլ էին խաղում, երգում, պարում, պողոտայում ամուսնանում և մինչև վերջին օրը շարունակում քաղաքային ոստիկաններից սանիտարահիգիենիկ և բարոյախրատական բնույթի հրահանգներ ընդունել, պետք է գոնե այս փուլում կապիտուլյացիայի ենթարկվեին:
Գուցեև այս շարժումը շարունակվի, սակայն այս պահին նրա ողնաշարը կոտրված է և կոտրված է հրաշալիորեն հաշվարկված, գրագետ և չափազանց դիպուկ մի հարվածով:
