Հայաստանում ակնհայտ քաղաքական տեղատվության ժամանակաշրջան է: Այդ իրողությունը զարմանալի չէր լինի, եթե Հայաստանը չունենար ներքին ու արտաքին խնդիրների այնպիսի պաշար, այսինքն՝ այնպիսի բեռ, որ կա այժմ:
Թվարկելը թերևս ավելորդ է, որովհետև խնդիրներն այնքան ակնառու են և այնքան հասկանալի, պարզ ու շոշափելի ամեն մի քաղաքացու համար, որ Հայաստանի քաղաքացիները ցանկացած մեկնաբանից կամ քաղաքագետից ավելի լավ կարող են մատնանշել թե՛ խնդիրները, թե՛ դրանց դասավորությունը ըստ պատճառահետևանքային կապի: Այդ իսկ պատճառով, քաղաքական տեղատվության այս փուլը, թվում է, մի փոքր տարօրինակ, իսկ տարօրինակությամբ հանդերձ էլ կասկածելի: Ակնհայտ արհեստականություն կա տեղատվության այս ժամանակաշրջանի մեջ, ինչը հուշում է, որ մակընթացությունը գուցե գալու է անսպասելի և միանգամից: Թեև, անշուշտ, պետք չէ դա հասցնել քաղաքական կամ քաղաքացիական հավատամքի աստիճան և առաջնորդվել հենց այդ անսպասելի մակընթացության սպասումով: Մինչդեռ Հայաստանի ներքաղաքական իրավիճակը դիտարկելիս՝ տպավորությունը հենց այն է, որ ամբողջ դաշտը համակված է այդ սպասումով: Եվ այդ ընթացքում առաջ եկած տարբեր խնդիրները՝ լինի հոսանքի թանկացման հարցը, լինեն բնապահպանական խնդիրներ, լինեն իշխանության և ընդդիմության մեջ ինչ-որ կադրային տեղաշարժեր, հրաժարականներ և պաշտոնանկություններ, կարծես թե ընդամենը նպատակ ունեն մի քիչ ցրել սպասման ծանրությունը, քանի որ այն ինքնին արդեն բավական դժվար տանելի է դառնում հենց քաղաքական դաշտի սուբյեկտների համար:
Կարծես թե արդեն միախառնվել են չշտապելու և ուշանալու մտավախությունները՝ քաղաքական սուբյեկտների հոգում առաջ բերելով անելանելիության ծանր զգացում: Բայց ամենից մտահոգիչն այն է, որ անելանելիության զգացում է նկատելի նաև հասարակության մեծամասնության մոտ, այլապես երևի թե քաղաքական սուբյեկտները նույնիսկ մեծ ցանկության դեպքում անգամ չէին կարող ենթարկվել տեղատվության կանոնին:
Այս տեսանկյունից, չնայած Հայաստանում բուռն զարգացումների բազում նախադրյալներին, մթնոլորտում գերիշխում է տոտալ փակուղու զգացումը: Բնականաբար, կարևորագույն հարցն այս դեպքում դառնում է այն, թե ի՞նչ է լինելու հետո: Չէ՞ որ տեղի է ունենում էներգիայի կուտակում: Խոսքը միայն չլուծված և չլուծվող խնդիրների հանդեպ հանրային դժգոհության մասին չէ: Խոսքը նաև այն մասին է, որ մեր շուրջը տեղի են ունենում զարգացումներ, փոփոխություններ, փոխվում են համաշխարհային քաղաքականության որակները, մոտեցումները, արժեքները, գերտերությունները վերանայում են միմյանց միջև փոխհարաբերությունները: Եվ այս ամենի համեմատ, Հայաստանում առկա ներքաղաքական վիճակը դրսևորում է կարծես թե լիակատար անհամարժեքություն: Անհամարժեքությունը նախևառաջ ոչ միայն արտաքին դինամիկ պրոցեսների համեմատ ներքին ստատիկությունն է, այլ նաև այդ պրոցեսների ընկալումը:
Հայաստանի ներքին կյանքում սպասողական, տեղատվության վիճակ է: Բայց գլխավոր և էական խնդիրն այս ամենում այն չէ, որ ներքաղաքական կյանքում տեղատվության վիճակ է: Դատելով իրավիճակի գնահատման, ռիսկերի չափման տեսանկյունից, տեղատվությունը կարող է շատ սուբյեկտների դեպքում լինել միանգամայն արդարացված տակտիկական որոշում: Գլխավոր խնդիրը, գլխավոր վտանգը այն է, որ այդ տակտիկական որոշումը ժամանակի ընթացքում վերածվել է հավատամքի՝ հանգեցնելով հասարակական-քաղաքական ամլության:
