«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է դերասանուհի Ժենյա Մկրտումյանը:
– Ժենյա, երկար տարիներ թատրոնում եք, մինչդեռ Ձեզ ճանաչում բերեցին հեռուստատեսությունըև կոմեդիան, ինչպե՞ս եք վերաբերվում հեռուստատեսության մատուցած ծրագրերին, հեռուստատեսությունում որքանով եք Դուք դուք:
– Իմ գործունեությունը սկսել եմ Գ. Սունդուկյանի անվան ազգային ակադեմիական թատրոնից՝ Վարդան Աճեմյանի ձեռքի տակ: Այն ժամանակ հեռուստատեսության դերն այդքան չէր, ինչպես հիմա է, բայց մենք ամեն երկուշաբթի ունեինք հեռուստաներկայացումներ, որոնք պատրաստվում էին շատ լուրջ, երկար, ոչ այնպես, ինչպես հիմա են հապճեպ նկարահանումներ անում: Իհարկե, մեզ համար առաջնահերթությունը թատրոնն էր: Բացի այդ, երբ նոր էի սկսել, միանգամից նկարահանվեցի «Հարսնացուն հյուսիսից» ֆիլմում` Վալյայի դերակատարմամբ, որը հաջողություն ունեցավ, մարդիկ ճանաչում էին, չէի ասի այնքան, ինչքան հիմա, բայց, ըստ իս, գնահատվածև ճանաչված էի: Իսկ հեռուստատեսությունը հիմա շատ ավելի լայն ճանաչում է բերում, քանի որ քեզ դիտում են ոչ միայն Հայաստանում, այլև դրսում՝ սփյուռքում,և ավելի մեծ համբավ ես ձեռք բերում: Իհարկե, դերասանի համար առաջնահերթը թատրոնն է, բայց նկարահանվելն էլ շատ կարևոր է դերասանի համար, այսինքն՝ թեև տարբեր ոլորտներ են, բայց բոլորն էլ շատ կարևոր են դերասանի համար:
– Այսինքն՝ հեռուստատեսությամբ հանդես գալը միայն գումար աշխատելու հնարավորությունև միջո՞ց չէ, այլև կարևոր ճանապա՞րհ դերասանի համար:
– Իհարկե,և կարծում եմ՝ բոլոր դերասաններն էլ շատ լուրջ են վերաբերվում հեռուստասերիալներին: Դերասանը չի կարող անլուրջ վերաբերվել իր գործին, որտեղ էլ հանդես գա: Հեռուստատեսությամբ նախևառաջ դու շատ դերեր ես կարողանում խաղալ, թատրոնում այդ հնարավորությունը չկա: Թատրոնում 2-4 ներկայացում էր բեմադրվում,և այդքան շատ դեր չէիր կարող ունենալ, ինչպես հիմա: Եվ պահանջվող ճկունությունը, որ կարողանաս արագ մտնել կերպարի մեջ, ինձ թվում է՝ այսօրվաև՛ առավելությունն է,և՛ ժամանակի շունչն է, ինչը վատ չէ:
– Ձեր խնդիրը, ըստ էության, ամբողջությամբ լուծված համարո՞ւմ եք:
– Ես ռեալիստ եմ, ինչ կա` այն էլ կա: Եթե հիմա նստեմ երազեմ՝ սա եմ ուզում, նա եմ ուզում, ես երազելով չեմ զբաղվում, ինչ կա` կա, ես շատ գոհ եմ, որ հայտնվեցի «Կարգին սերիալում», շատ ուրախ եմ դրա համար, որովհետև այնտեղ ամեն ինչ շատ լուրջ է արվում, շնորհալի տղաներ են, մենք ծիծաղ ենք պարգևում, որը շատ դժվար է մեր դժվար ժամանակներում: Ճիշտն ասած՝ չէի պատկերացնում, որ կարող եմ կոմիկ ժանրում հանդես գալ, չնայած զգում էի՝ իմ մեջ ինչ-որ բաներ կան թաքնված,և կարծես թե այդ ժանրում ինձ ավելի լավ եմ զգում:
– Երկար տարիներ է՝ աշխատում եք հանդիսատեսի հետ, թատրոնը, հանդիսատեսն ի՞նչ տրանսֆորմացիաների են ենթարկվել: Որքանո՞վ է մեր իրականությունն արտացոլում թատրոնը:
– Թատրոնը, ինչպես ամբողջ երկիրը, շատ ծանր վիճակում է, բաց կարող եմ ասել, որ թատրոնների դերասանները ուղղակի հերոսներ են, այդ չնչին աշխատավարձով այս տարիներին չլքեցին իրենց գործըև պահպանեցին թատրոնը: Այն ժամանակ գումարների հարցն այլ կերպ էր լուծվում. դեկորներից սկսած՝ ամեն ինչին գումար էր հատկացվում, հիմա այդ ամենը շատ դժվար է, դրա համար շատ հաճախ խղճուկ է լինում բեմը: Բայց դերասանները, թատրոնի աշխատողները իրոք նվիրված են իրենց գործին, նույնիսկ այս վատ պայմաններում մենք աշխատում ենք որակյալ գործ անել: Ինչ վերաբերում է հանդիսատեսին, ի զարմանսև ի ուրախություն մեզ՝ գալիս են թատրոն, հայ ժողովուրդը կարծես թե սիրում է թատրոն, բայց ժողովուրդը վատ վիճակում է: Վատն այն է, որ ամեն ինչ պտտվում է գումարի շուրջ, ամեն ինչ դժվարացել է: Ինչ վերաբերում է հանդիսատեսին` նույն ջերմությամբ, նույն ոգևորությամբ դիտում է ներկայացում:
– Թատրոնն այսօր ի՞նչ կապ ունի կյանքի հետ, մեր իրականության հետ: Թատրոնն այդ խնդիրները դնո՞ւմ է իր առջև:
– Չկա ընդհանուր գիծ ամբողջ երկրում, որը թատրոնը կարող էր մասսաների մեջ տարածել, մենք բարությունև սեր կարող ենք քարոզել: Հիմա խառը ժամանակներ են:
– Դուք նշեցիք, որ դերասանները նվիրյալներ են, շարունակում են գոյապայքարը, սակայն նրանցից շատերը լքեցին երկիրը, որովհետև չկարողացան դիմակայել այդ խնդիրներին: Ինչպե՞ս եք վերաբերվում օրեցօր ավելացող արտագաղթին, մտավախություն չունե՞ք, որ մի օր Հայաստանն առանց հայերի կմնա:
– Ունեմ այդ մտավախությունը,և լքում են ոչ թե, որովհետև հայրենիքը չեն սիրում, այլ որովհետև իսկապես հնարավոր չէ շատերին ապրել: Ով օգնություն է ստանում դրսից, կարողանում է գոյատևել: Իհարկե, արտագաղթելը ցավոտ հարց է, գնում են, վիճակները մի քիչ լավանում է, հետ են գալիս: Կարծում եմ՝ խելացի մարդիկ պետք է հավաքվեն վերևում, ծրագիր կազմենև դուրս բերեն մեզ այս վիճակից: Սակայն նրանք մտածում են ոչ թե երկրի, այլ սեփական շահի մասին, իրենց հարցերն են լուծում: Կուզեի նախկինի նման ընտանիքները արժանավայել ապրեին, տղամարդը ունենար աշխատանք, հայ կինը, ինչպես նախկինում, արժանապատիվ ապրեր, այն ժամանակ ընտանիքները շատ արժանավայել էին ապրում, ունեին աշխատանք, տղամարդիկ հիմա շատ խղճուկ վիճակում հայտնվեցին:
– Սակայն հիմա անկախություն ունենք:
– Անկախությունը համարում եմ ամենաբարձր բանը, եթե դու անկախ ես, դրանից ավելի լավ բան չկա: Երբ կախում չունես որևէ մեկից, նույնիսկ կենցաղային հարցերում, մեծ առավելություն է: Բայց ես այն ժամանակ էլ ունեի անկախություն, ես չեմ զգացել, որ ճնշված վիճակում եմ գտնվում:
– Ցանկացած անելանելի վիճակում ելքեր կան, ելքը ո՞րը կլինի, ե՞րբ թատրոնը թատրոն կդառնա, հեռուստատեսությունը` հեռուստատեսություն, հեռուստասերիալներն էլ չեն լինի ճաշակ թելադրող:
– Եթե այդ սերիալները բերում են գումար, արդեն որևէ մեկը որևէ բանի մասին չի մտածում,և քանի որ չկան աշխատանքային կոլեկտիվներ, մարդիկ սկսեցին դիտել սերիալներ, ինչքան էլ ասեն դաստիարակչական չեն, իհարկե` դաստիարակում են, ազդում են սերունդների վրա, իհարկե` կուզեի ուրիշ բաներ քարոզենք էկրանից, բայց սա է իրականությունը, ինչքան էլ խոսենք, ամեն ինչ իր հունով գնում է:
Ելքը որը կլինի. երբ փողը չլինի ամենակարևորը մեր կյանքում, հիմա իմ տպավորությամբ, դա է մեզ ղեկավարում, բոլորը շահի մասին են մտածումև ոչ թե ինչ կքարոզեն էկրանից կամ վերևից:
– Առաջիկայում նախագահական ընտրություններ են, Ձեզ համար՝ որպես դերասանի, ընտրություններն ի՞նչ են, թատրո՞ն:
– «Կարգին սերիալի» նոր սերիայում կա այսպիսի դրվագ, հարցնում է՝ ինչի՞ եք սենց դեմքերով նստել, հա, երևի գազի վարձն է, ասում են` գազի վարձը դարձրել են ձրի, դե ուրեմն ընտրություններ են մոտենում: Այսինքն՝ ընտրությունները ձևական բան են:
– Կա՞ թեկնածու, որի մեջ տեսնում եք այլընտրանք: Այլընտրանք չկա՞:
– Գուցե նոր սերունդն ինչ-որ գործողություններ կանի, ես հավատում եմ նոր սերնդին, որոնք ժամանակակից մարդիկ են, նոր սերունդը կարող է ամեն ինչ տեղը գցել:
