Այս օրերին մեկնարկում է «Բազե» համահայկական երիտասարդական հավաքը: Տարիներ շարունակ պետական բյուջեի միջոցներով մի քանի հազար երիտասարդ հանգստացել է, ուրախացել, երգել, պարել, զվարճացել: Եվ այդ ամենը մի երկրում, որտեղ կա աղքատության, չքավորության, գործազրկության խնդիր, որտեղ կան չքավորության պատճառով դպրոց չգնացող, կրթություն չստացող երեխաներ, որտեղ կան երեխաներ, որոնք բուժման կարիք ունեն, կան տասնյակ հազարավոր մարդիկ, որոնց համար 1000 դրամը կարող է զգալի արժեք ունենալ գոյության համար պայքարում:
Եվ ահա այդ երկրում երիտասարդները, իհարկե` նրանք, ովքեր լոյալ են վերաբերվում ներկայիս կամ, այսպես ասած, օրվա իշխանություններին, հազարներով զվարճանում են օրերով, թռի-վռի կյանքով ապրում պետության հաշվին:
Որքանո՞վ է այս ամենը նորմալ, որքանո՞վ է այս ամենը տրամաբանական` հարցի մի կողմն է: Հարցի մյուս կողմն այն է, թե պետությունն ու հասարակությունն ի՞նչ են շահում այդ «Բազե»-ից. չէ՞ որ մեծ հաշվով դրա համար վճարում է հենց հասարակությունը, և ուրեմն ինչո՞ւ պետք է հասարակությունը վճարի զվարճասեր երիտասարդների համար, որոնք հետո ընդամենը իշխանության քարոզչական ընտրազանգվածն են կազմելու: Ո՞րն է պետության շահը, հասարակության շահը, որ «Բազե»-ին արդեն տասը տարի ուղղվում են գումարներ` դրանք առավել կարիքավոր ուղղություններով տեղաբաշխելու փոխարեն:
Համահայկական, համազգային պաթետիկ կենացները, որոնք, որպես կանոն, որպես պատասխան են տրվում նման հարցադրումների դեպքում, մեղմ ասած` անբավարար են իրապես այդպիսին, այսինքն` իրապես լիարժեք պատասխան դիտելու համար:
Համահայկականն ու համազգայինն այն կլինի, որ պետական փողերը ծախսվեն հնարավորինս օպտիմալ, և երբ պետության մեջ ժանտախտ է, այդ փողերը գնան ժանտախտի հաղթահարմանը, ոչ թե խնջույքների կազմակերպմանը, որոնք, ըստ էության, խորացնում են երկրում առկա բարոյահոգեբանական ժանտախտը:
Իսկ երիտաարդները մեկ շաբաթ շարունակ պետության հաշվին զվարճանալու փոխարեն` եթե այդքան հայրենասեր են, այդքան մտահոգ են պետության, ազգի, հայության ապագայի համար, թերևս շատ ավելի լուրջ ու ծանրակշիռ և գլխավորը՝ արդյունավետ ու օրինակելի քայլ արած կլինեին, եթե մեկ շաբաթ զվարճանքի փոխարեն` այդ մեկ շաբաթը տրամադրեին Հայաստանոմ տարատեսակ կարիքավոր ընտանիքներին, երեխաներին օգնելուն, պարտադիր չէ` նյութապես: Թող օգնեն` ով ինչպես կարող է, միայն անկեղծ, նվիրումով: Այ, դա կլինի իսկական բազեություն, ոչ թե պետության հաշվին զվարճանքը` ժանտախտի ժամանակ:
