Այսօր կառավարության մոտ եկած բռնադատվածները իրենց վրդովվմունքն ու վիրավորանքն էին հայտնում առ այն, որ թեև մի քանի օր առաջ հունիսի 14-ը կառավարությունը հռչակել է բռնադատվածների հիշատակի օր, սակայն անտերության է մատնել նրանց: «Անգամ մի ծաղկեպստակ չբերեց դնի Սերժ Սարգսյանը Հաղթանակ զբոսայգում, մինչդեռ այդ հուշարձանն ինքն է դրել»,- ասացին նրանք:
Հայաստանից բռնի ուժով Սիբիր աքսորվածները նշեցին, որ այսօր եկել են կառավարության, նորանշանակ վարչապետի գութը հայցեն:
«Բռնադատվածներն ենք և ժառանգներն ենք, սակայն կառավարությունը արհամարհում է. մի՞թե նրանց ղեկավար կազմում չկան բռնադատվածներ կամ անմեղ զոհեր»,- ասաց կանանցից մեկը՝ հավելելով, որ իրենք լքված են պետության կողմից:
«Հիմա պահանջում ենք վարչապետի հետ հանդիպում, դիմում ենք գրել, մեր ավանդները արտահերթ պետք է առանց տարիքային սահմանափակման տան, օրորոցի երեխային ագամ տարիքը չհարցրին՝ անմեղ տեղը աքսորեցին, բայց երբ ավանդները պետք է տան, ասում են, որ տարիքը 80-ի պետք է հասնի, բայց մի՞թե ես այդքան կապրեմ»,- մեզ հետ զրույցում ասաց Աննա Մարտիրոսյանը:
Մարալ Դուրգարյան էլ պատմեց, որ երբ ընտանիքը 46 թվին եկել է արտասահմանից, մի քանի տարի հետո հայրենադարձների համար կոոպերատիվ տուն են կառուցել, բայց երբ ստացել են իրենց բնակարանը Թումանյան փողոցում, տասըհոգանոց ընտանիքին աքսորել են Սիբիր: «Վերադարձել ենք, վախեցել ենք, որ նորից կաքսորեն, չենք պահանջել մեր բնակարանը: Երկար ժամանակ փողոցում ենք ապրել, բայց երբ եղավ անկախ Հայաստան, ես դիմեցի, որ իմ հայրական տունը վերադարձնեն, դատարան էլ դիմեցի. այդ ո՞նց է՝ 15 թվի վարձահատույցը ուզում են, բայց մեզ, որ 49 թվին աքսորել են, մեզ ոչինչ չի հասնում:
Այս հարցը թող լուծվի: Ես իմ հայրենիքում եմ մնալու, դուրս չեմ գալու, պայքարելու եմ՝ հասնեմ նպատակիս, որ հայրական տունս վերադարձնեն: Կարելի՞ է այս ժողովրդին մի բանով օգտակար լինել, ես իմ սեփականությունն եմ պահանջում»,- ասաց նա:
Բռնադատված բողոքողներից շատերը դեմ արտահայտվեցին Երևանում Միկոյանի արձանի տեղադրմանը, քանի որ նրանցից շատերը հենց նրա ստորագրությամբ են աքսորվել Սիբիր:
