«Մեզանից շատերը հետևել են, թե ինչպես էր մի քանի ամիս առաջ Ֆրանսիայի Սենատը քննարկում «մեր հարցը»` Ցեղասպանության ժխտումը քրեականացնող օրինագիծը: Խոստովանեմ, որ այլ զարգացած երկրներում խորհրդարանական քննարկումների բուն ընթացքին չեմ հետևել` կարդացել կամ նայել եմ լրատվամիջոցների ռեպորտաժները: Բայց Սենատի քննարկումն արդեն իսկ պիտի հուշի, թե ինչպես պետք է խորհրդարանում աշխատել օրենքների վրա: Մեզ մոտ այդ ընթացքը շարունակում է հիշեցնել վերակառուցման շրջանի ԽՍՀՄ ժողովրդական դեպուտատների համագումարները` «ագրեսիվ-հնազանդ» մեծամասնության և հեղափոխական փոքրամասնության անպտուղ լեզվակռիվներով»,- գրում է «Առավոտ»-ը խմբագրականում և հավելում.
«Հայկական պառլամենտարիզմի 22 տարին առանձին առաջընթաց չարձանագրեց պատգամավորների մտավոր մակարդակի առումով: Նահապետ Գևորգյանը կամ Առաքել Մովսիսյանը եթե նույնիսկ 30 տարի նստեն խորհրդարանում, միևնույն է` չեն հղկվի, չեն դառնա օրենսդիր` այդ բառի դասական իմաստով: Ավելի շուտ հակառակը՝ Տիգրան Սարգսյանը, Վաչե Գաբրիելյանը, Հրայր Թովմասյանը, որոնք, վստահ եմ, մինչև պաշտոններ ստանձնելը նորմալ մարդիկ էին, իրենց մտածելակերպով ու արժեքներով գնալով մոտենում են Նավոյին և Շմայսին:
Բայց, դա հարցի արտաքին կողմն է: Ավելի կարևոր հանգամանքն է այն, թե ինչպես են մեր պատգամավորներն ու կառավարությունը քննարկում, օրինակ, նույն պետական բյուջեն: Կառավարության անդամներին ու հանրապետական պատգամավորներին թվում է, որ ցանկացած բառ, որն արտասանում են Հրանտ Բագրատյանը, Արծվիկ Մինասյանը կամ Միքայել Մելքումյանը, ուղղված է անձամբ իրենց դեմ և նպատակ է հետապնդում իրենց զրկել իշխանությունից: Եթե նույնիսկ դա այդպես լիներ, միևնույն է` պետք է, հավանաբար, փորձել հասկանալ, թե որն է ընդդիմադիրների ասածների ռացիոնալ հատիկը և հաշվի առնել դա` բյուջեն վերջնական տեսքի բերելիս: Ես, օրինակ, վարչապետի և նախարարների տեղը լինեի, կօգտվեի այն հանգամանքից, որ Հրանտ Բագրատյանի մակարդակի տնտեսագետը պատգամավոր է և նրա գիտելիքներից «կքամեի» առավելագույնը` իմ կառավարության արդյունավետությունը բարձրացնելու համար:
Մյուս կողմից էլ` ընդդիմադիրներն էլ բյուջեի քննարկման ժամանակ պիտի հնարավորինս խուսափեն քաղաքական և էմոցիոնալ երանգներից ու շեշտը դնեն բուն բովանդակային ասելիքի վրա` «այստեղ գրված է այսպես, բայց պետք է գրվի այնպես»: Այնինչ նրանք հաճախ են շեղվում թեմայից` խորանալով «խարազանող ձևակերպումների» մեջ, որոնք գուցեև հետաքրքիր է լսել, բայց գործնական առումով դրա էֆեկտը զրո է:
Մինչ պատգամավորները մրցում են, թե նրանցից ով է ավելի «դուխով տղա», բյուջեի որակը մնում է նույնը: Մեր քաղաքացիների կյանքի մակարդակը` նույնպես»:
