«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է Մայդանում հունվարի 22-ին հրազենային վնասվածքից զոհված Սերգեյ Նիգոյանի հայրը՝ Գագիկ Նիգոյանը: Սերգեյ Նիգոյանը Գագիկ Նիգոյանի մինուճարն էր…
– Պարոն Նիգոյան, այն պահից, որ Ձեր որդին գնաց Մայդան և զոհվեց, ի՞նչ զգացողություններ ունեիք, ու հիմա, երբ նա ուկրաինացիների ու Ուկրաինայի համար հերոս է, ի՞նչ եք զգում:
– Ինչ ուզում են անեն, ով ուզում է ընտրվի, ում ուզում են ուսերին դնեն, ման տան, մեզ համար մեկ է, քանի որ Սերգեյի մահից հետո ամեն բան արժեզրկվել է: Մարդիկ դեռ ընտրություններով են զբաղված, Ուկրաինայի վիճակը շարունակվում է այսպիսին մնալ: Ոչ մի փոփոխություն չկա, փոփոխությունն այն է, որ հետ բերեն խաղաղությունը, այլապես` փոխեն թե չփոխեն, օգուտ չէ:
– Պորոշենկոյի հաղթանակը Սերգեյի համար կնշանակե՞ր հաղթանակ:
– Չգիտեմ: Մեզ համար բոլորովին միևնույն է` Յանուկովի՞չը, Պորոշենկո՞ն, թե՞ Տիմոշենկոն կլիներ: Սերգեյին ոչ ոք չի ստիպել գնալ Մայդան, նա ինքնակամ է գնացել, ինքնակամ ընկել: Մեզ համար միայն թե խաղաղություն լինի, իսկ մնացածը` ով կլինի երկրի նախագահ, մեզ համար խիստ միևնույն է:
Մենք կորցրինք, ու վերջ, մենք սրանից հետո էլ բան չենք ուզում, միայն խաղաղություն, մեղք են, անմեղ ջահելներ են զոհվում:
– Ձեր ընտանիքից միայն նա՞ էր այնտեղ՝ Մայդանում: Սերգեյի նկարներում երևում է, որ ինքը լուսավոր հայ է: Սերգեյի` եռագույնով նկարները հայաստանցիներիս գոտեպնդում էին, որ Հայաստանի ազատասեր հանրությունն էլ է Մայդանում… Սերգեյի՝ եռագույնով Մայդանում նստելու մասին ի՞նչ կասեք:
– Եռագույնը միշտ իր հետ էր: Դպրոցական տարիներին անգամ գիշեր-ցերեկ նա եռագույնի հետ էր քնում: Առհասարակ նա մեզ չի տեղեկացրել, որ գնում է, հետո զանգել ասել է, որ Մայդանում է: Մեզ հետ չի կիսվել, չի բացվել, իր կամքով գնացել է:
– Ի՞նչ կարծիք ունեք Սպիտակում Յանուկովիչի անվան հրապարակի մասին: Երիտասարդները փորձեցին Յանուկովիչի հրապարակը կոչել Սերգեյի անունով, բայց անհաջող… Հայաստանում Յանուկովիչի հրապարակ ունենալու փաստը Ձեզ չի՞ վիրավորում:
– Չէ՛, ինչո՞ւ, իսկ ինչ է արել Յանուկովիչն ինձ, որ ազդվեմ, բոլորովին: Մեզ համար ինչ…
– Բայց չէ՞ որ Յանուկովիչի բիրտ իշխանության պատճառով Ձեր տղան զոհվեց:
– Բայց ո՞վ կարող է հաստատ իմանալ՝ ում ձեռով գնաց, ոնց գնաց, դա որևէ մեկը չգիտի:
– Հավատո՞ւմ եք արդյոք, որ Ուկրաինայի արդարադատությունը կգործի, մարդասպանը կպատժվի:
– Մեր կարծիքով՝ ինչ-որ մի բան կբացահայտվի և շուտ: Համենայնդեպս, այդպիսի հույսեր ունենք:
Ինքը իր եռագույնով ինչ-որ մեկին խանգարում էր այնտեղ:
– Այդ օրերին արդյո՞ք նրա հետ խոսում էիք:
– Ամեն օր էինք խոսում, օրը հիսուն անգամ, և այդ գիշերն էլ եմ զանգել: Ասում էր՝ շատ լավ է, ես մինչև հաղթանակ պետք է մնամ, արյունս պետք է թափեմ, բայց պետք է հաղթանակի հասնեմ: Ինքը ասում էր մեզ՝ իմ այստեղից գալը կլինի դիակիս վրայով, ես կլինեմ այստեղ մինչև հաղթանակը:
– Հետաքրքիր է, գաղթական հայ, սովորական շինականից Դուք լույս աշխարհ եք բերել որդի, որը հայրենիքից հեռու Ուկրաինայի համար, բայց նաև հայրենիքի՝ Հայաստանի համար ազատություն էր տենչում Մայդանում… Որտեղի՞ց այդ տենչը…
– Իր մեջ ի սկզբանե եղել է ազատությունը, ինքը հավասարապես սիրում էր և՛ Հայաստանը, և՛ Ուկրաինան:
– Հայաստան երբևէ եկե՞լ է:
– Չէ՛, չի եկել, այս ամռանն էր ուզում գալ: Ուզում էր արտասահմանյան անձնագիր ձեռք բերել, Հայաստան գալու մուրազ ուներ, այն էլ… չհասցրեց: Ինքը ծնվել է Ուկրաինայում:
– Իսկ Հայաստանի մասին ի՞նչ պատկերացումներ ուներ:
– Նա Հայաստանի համար գժվում էր, պարբերաբար հայերի հետ էր շփվում, ամբողջ պատմությունն էր ուսումնասիրել, ամեն տարի դեկտեմբերի 7-ին, ապրիլի 24-ին մոմ էր դնում, վառում, մեզ ասում էր՝ մոռացե՞լ եք, բա այսօր ամսի քանի՞սն է…Նա Ցեղասպանության մասին նաև խոսել է համացանցում:
– Թերևս դաժան հնչի հարցս. որ ուկրաինացին է սպանվում իր երկրի համար` դա գուցե նորմալ է, բայց որ եռագույնով փաթաթված Սերգեյն է դառնում Մայդանի առաջին զոհը, դա արդեն միստիկա չէ՞:
– Սերգեյը Ուկրաինայում ամբողջ հայ ազգի համար դռները բացեց, որ ուր մտնեն ասեն՝ մեր հայը զոհվեց ձեզ համար: Տարբեր ձևի մարդիկ կան, այդ առումով լվաց բոլոր կեղտերը, մաքրեց, ճանապարհ բացեց, մարդիկ կան, որ գնահատում են, կան այնպիսիները, որ չեն գնահատում: Բայց ես կարող եմ ասել՝ իր գլխին սարքեցին, ուրիշ ոչ մի բան:
– Թշնամիներ ունե՞ր:
– Բացարձակ:
– Իսկ Յանուկովիչի քաղաքականությունից դժգո՞հ էիք:
– Մեր դժգոհ կամ գոհը ո՞րն է` ով էլ լինի, աշխատող հասարակ մարդ ենք, ով պետք է բերի մեզ տա, ով էլ լինի` միայն խաղաղություն լինի:
– Իսկ կայի՞ն Ձեզ քննադատողներ, որ թողել եք Սերգեյին Մայդան գնալ:
– Այո՛, շատ են ասել:
– Իսկ ի՞նչ նպատակներ ուներ:
– Ինքը շատ բանի կհասներ, եթե այնտեղից իրեն չմաքրեին, ուղղակի տեսան, որ վաղը, մյուս օրը կարող է առաջ գնալ, հանեցին արանքից, իրեն ոչ թե պատահական խփեցին, այլ միտումնավոր:
– Հայաստանի համա՞ր էր ազատություն տենչում Մայդանում:
– Ինքը և՛ Հայաստանի, և՛ Ուկրաինայի կողմից էր, Հայաստանի համար խելքը գնում էր, ինքը թեև ընդհանրապես չէր եղել հայրենիքում, բայց շատ էր սիրում Հայաստանը, գնում էր սրա-նրա հետ ծանոթանում, ասում բաներ, որ ես անգամ չգիտեմ…
Այսօր նրան հիշում են, վառ պահում հիշատակը:
