ԲՀԿ խմբակցության պատգամավոր, կուսակցության անդամ Վարդան Օսկանյանը «Ազատություն» ռադիոկայանի հետ զրույցում հայտարարել է, որ Գյումրիի քաղաքապետի ընտրությունները վկայում են Հայաստանում միակուսակցական համակարգի, ՀՀԿ մենաշնորհի նահանջի մասին: Օսկանյանը միևնույն ժամանակ հայտարարել է, որ ՀՀԿ-ն ուզած-չուզած է սատարել Սամվել Բալասանյանին, քանի որ միևնույն է՝ նա հաղթելու էր: Հիշեցնենք, որ Սերժ Սարգսյանը, ընտրություններից առաջ այցելելով Գյումրի, հայտարարել էր, որ Սամվել Բալասանյանին ինքն է առաջարկել դառնալ թեկնածու:
«Բարգավաճ Հայաստանն» այս հայտարարությանը հակադրել է տարբեր անուղղակի տեսակետներ, որոնցից մեկն էլ Վարդան Օսկանյանի տեսակետն է: Բանն այն է, որ ԲՀԿ-ից որևէ մեկն այդպես էլ չասաց, թե Սերժ Սարգսյանը խաբում է, կամ չափազանցնում է, կամ նա գերագնահատում է իր որոշումն ու ուժերը, և այլն: ԲՀԿ-ն, որ, ըստ Վարդան Օսկանյանի, հետ է մղում ՀՀԿ-ի մենաշնորհը, այդպես էլ չի համարձակվում խախտել Սերժ Սարգսյանի «մենաշնորհը» և ուղղակի քննադատել նրան: Հարց է առաջանում, թե ինչո՞ւ: Ինչո՞ւ է ԲՀԿ-ն համարձակ քննադատում բոլորին, և միայն Սերժ Սարգսյանին է խնայում, և մեկ էլ Գագիկ Ծառուկյանի խնամի Հովիկ Աբրահամյանին:
Ընդհանրապես, այս քաղաքական մենաշնորհ ասվածն, ըստ էության, մի մանիպուլյացիոն խայծ է, որը «Բարգավաճ Հայաստանը» ներդրել է քաղաքական շրջանառության մեջ և այդպիսով փորձում է ապակողմնորոշել հասարակությանը՝ շեղելով Հայաստանի ներկայիս վիճակի համար «Բարգավաճ Հայաստան»-ի պատասխանատվությունից և ՀՀԿ հետ ներիշխանական գործարքներից, որ կնքում է «Բարգավաճ Հայաստանը»: Այսինքն՝ խնդիրն այն է, որ ԲՀԿ-ի և «քաղաքական մենաշնորհի» տեսաբանների համար գլխավոր հարցը իշխանության բաժանումն է, ոչ թե սկզբունքները և օրենքները: Որովհետև, սկզբունքների և օրենքների տեսանկյունից՝ քաղաքական մենաշնորհ հասկացությունը մտացածին է, քանի որ որևէ օրենքով չի արգելվում մեկ կուսակցությանը հաղթել բոլոր ընտրություններում:
Ամենակայացած քաղաքական համակարգեր ունեցող երկրներում անգամ պատահել է, որ մեկ կուսակցությունը միաժամանակ տնօրինել է բոլոր քաղաքական պաշտոնները, եղել է իշխանության բոլոր մարմինների՝ և՛ օրենսդիրի, և՛ գործադիրի, և՛ ՏԻՄ կառույցների ղեկին: Ամբողջ հարցը այն է, որ այդ հաղթանակները ձեռք բերվեն արդար և ազնիվ ընտրությունների միջոցով:
Այսինքն՝ այստեղ խոսքը ընտրությունների արդարության և ազնվության մասին է, ոչ թե քաղաքական մենաշնորհ վերացական հասկացության: Սակայն, չգիտես ինչու, ԲՀԿ-ն առաջ է բերում հենց քաղաքական մենաշնորհ հասկացությունը, որովհետև այստեղ արդեն ներիշխանական ինտրիգների ու գործարքների լայն դաշտ է բացվում, իսկ ահա երբ առաջ բերվի արդար, օրինական, ազնիվ ու թափանցիկ ընտրությունների խնդիրն ու դա դրվի քաղաքական գործունեության ամենաբարձր պատվանդանին, ապա հասարակությունը կարող է բազմաթիվ հարցեր ունենալ հենց ԲՀԿ-ին, որը ընտրություններ ասվածը, ՀՀԿ-ից ոչ պակաս, պատկերացնում է ընդամենը նյութական և դրամական ռեսուրսների մրցակցություն, տրակտորներ, ակնոցներ, իսկ հարկ եղած դեպքում էլ՝ իհարկե, թաղային ու քրեական հեղինակություններ:
Այստեղ է թաղված շան գլուխը՝ եթե փորձենք իրավիճակը ներկայացնել ՀՀԿ-ին ու ԲՀԿ-ին բնորոշ այլաբանությամբ: Եվ այս պարագայում, իհարկե, Վարդան Օսկանյանը կարող է գնալ Գյումրի ու հարցնել շարքային գյումրեցիներին, թե այդ ինչպես, ինչով է հաղթել ու «քաղաքական մենաշնորհը» հետ մղել ԲՀԿ-ի ներկայացուցիչը: Այդ իսկ պատճառով, Հայաստանի քաղաքական համակարգի կայացման հարցում Վարդան Օսկանյանը զգալի լումա կարող է ներդնել ոչ թե «քաղաքական մենաշնորհի», այլ «օրինական քաղաքականության» գաղափարի վրա շեշտադրումներ անելու պարագայում:
