2001թ-ի սեպտեմբերի 11-ի ահաբեկչությունների հետևանքով գրեթե 700 երեխա զրկվել է իր ծնողից, և նրանց մեջ կան այնպիսիները, որոնք ծնվել են այդ ողբերգությունից հետո:
Մոտ ժամանակներս այդ երեխաները կդառնան 10 տարեկան և, ցավոք, այն, ինչ մնացել է նրանց իրենց հայրերից, պատմություններն են, որոնք հաղորդել են նրանց իրենց մայրերն ու հարազատները, լուսանկարները, հագուստի պարագաները և այլ իրեր:
Գաբրիել Ջեյկոբսը ծնվել է ողբերգությունից վեց օր անց: Նրա հայրը մահացել է Համաշխարհային առևտրական կենտրոնի փլված աշտարակներից մեկում:
Հնարավոր է, որ Գաբրիելին դեռ մանկուց պատմել են իր հոր զոհվելու պայմանների մասին և իրականում, ի տարբերություն այլ երեխաների, որոնք ևս ինչ-որ բան լսել են այդ օրվա ողբերգական իրադարձությունների մասին, սակայն անձնական կապ չեն զգում դրանց հետ, Գաբրիելը դարձել է սեպտեմբերի 11-ի ահաբեկչությունների ժառանգություններից մեկը: Գաբրիելի նման երեխաները այն երեխաներն են, որոնք իրենց մեջ են կրում այդ ներքին կապը և կորցրել են իրենց անմեղության մի մասը հենց սկզբից:
Սակայն ինչ-որ իմաստով տասը տարի առաջ այս օրը ողջ ԱՄՆ-ն կորցրեց իր անմեղությունը:
Մինչև սեպտեմբերի 11-ի ահաբեկչությունը ԱՄՆ-ն եղել է հենց այն նույն երկիրը, որն իր գիրկն է ընդունել բոլորին, եղել է ազատության հայրենիքը` դրա բուն իմաստով: Մենք գալիս և գնում էինք, երբ ցանկանայինք, մեզ ոչ ոք չէր ստուգում և մեզ ոչ ոք չէր հետևում: Այդ ժամանակվանից սկսած երկիրը ստիպված մեծացավ, պահակներ և պատնեշներ տեղակայեց, որպեսզի պաշտպանի իր քաղաքացիններին ահաբեկչության նոր դարաշրջանում:
Վերջին 10 տարվա ընթացքում ԱՄՆ-ում բազմաթիվ երեխաներ են ծնվել, որոնք լրացրել են այն սերունդը, որը պարբերաբար ենթարկվում է տարաբնույթ ստուգումների: Նրանք ի ծնե բնակվում են մի երկրում, որտեղ ինքնաթիռ նստելու համար անհրաժեշտ է հանել կոշիկները և որտեղ այգում առանց հսկողության թողնված պայուսակը ավտոմատ կերպով նշանկում է մարդկանց ընդհանուր տարհանում: Նրանք այլ բան չգիտեն:
Նախկինում ծնողները զգուշացնում էին երեխաներին, որ անհրաժեշտ է նայել երկու կողմերը, երբ անցնում են փողոցը, որ չի կարելի խոսել անծանոթների հետ և որ հասարակական վայրերում չի կարելի հեռու գնալ ծնողներից:
Այժմ ծնողները ստիպված են հավելել, որ երեխաները պետք է զգոն լինեն և կասկածանքով վերաբերվեն այն մարդկանց նկատմամբ, որոնք կարծես թե մտածում են վատ բան անել:
Ահաբեկչության դեմ պատերազմը շարունակվում է և, անկասկած, սեպտեմբերի 11-ի ահաբեկչության ղեկավարի` Ուսամա բեն Լադենի սպանությունը ԱՄՆ-ին մի քանի միավոր է ավելացրել այս անդադար մարտում: Ոչ մի նշան չկա, որ այդ մարտը ավարտվել է և ամենայն հավանականությամբ սեպտեմբերի 11-ից հետո ծնված երեխաները ստիպված կլինեն իրենց կյանքը ապրել հերթական ահաբեկչության վախով:
Այն օրը, երբ մենք հարգանքի տուրք ենք մատուցում և հիշում ենք սեպտեմբերի 11-ի 3000 զոհերին, մենք համենայն դեպս կարող ենք սփոփվել նրանով, որ շատ ամերիկացիներ զոհվածներին համարում են ակամա զինվորներ պատերազմում, որը մենք հույս ունենք, մի օր կավարտվի:
Հույս ունենանք, որ սեպտեմբերի 11-ի ահաբեկչության զոհերի ժառանգները մեծանալով՝ ամեն օր կհամոզվեն նրանում, որ երկիրն ու ժողովուրդը կանեն ամեն ինչ, որպեսզի այն հայրը, որին Գաբրիել Ջեյկոբսը երբեք չի տեսել, չզոհվի անտեղի, և որ ահաբեկչության դեմ այս պատերազմում հաղթանակը մեր կողմը լինի:
