Հայաստանի շախմատի տղամարդկանց հավաքականը կիրակի օրը Ստամբուլում հռչակվեց Շախմատի համաշխարհային օլիմպիադայի չեմպիոն, վերջին տուրում հաղթանակ տոնելով Հունգարիայի հավաքականի նկատմամբ: Մեր տղաները երրորդ անգամ նվաճեցին օլիմպիական չեմպիոնի տիտղոսը, վերհաստատելով Հայաստանի շախմատային տերություն լինելու հանգամանքը:
Փոքր Հայաստանն իր մեծ տեղն ամրագրեց շախմատի համաշխարհային քարտեզի վրա: Մեր շախմատիստների հաղթանակը հատկապես ուրախալի և ոգևորիչ էր Լոնդոնի ամառային օլիմպիական խաղերում մեր մյուս մարզիկների դժգույն մրցելույթների ֆոնին: Բարեբախտաբար, գոնե շախմատային ասպարեզում մենք ցուցաբերում ենք կայունություն, և ընդ որում ոչ թե միջակ, միջին, այլ բարձր մակարդակի վրա հաստատված մի կայունություն, պարբերաբար հաստատելով մեր հաղթանակների ոչ պատահական, օրինաչափ և տրամաբանական լինելը:
Այս իմաստով, շախմատային հավաքականի, մեր շախմատիստների հաղթանակները ունեն ոչ միայն բարոյահոգեբանական, այլ նաև փիլիսոփայական նշանակություն, քանի որ դրանք ըստ էության այն միակ հաղթանակներն են, եթե խորությամբ վերլուծենք իրավիճակը, որ կայացել են և չեն մսխվել, այլ հաղթանակին հաջորդել է հաղթանակը, հետո նոր հաղթանակը, և այդ ամենն արդեն դարձել է բնավորություն ու արժեք: Եվ այս իմաստով, դա եզակի արժեք է, ընդօրինակելի արժեք, որը պետք է խնամել ու փայփայել, քանի որ մինչ այժմ հաղթանակաները մեր անկախության տարեգրության մեջ ամրագրվելով իրենց փառահեղությամբ, այդուհանդերձ ուղեկցվել են փոշիացման, մսխման, խեղման, դեգրադացման գործընթացով:
Ահա այս ֆոնին է, որ մեր շախմատի տղամարդկանց հավաքականի կայուն և դինամիկ աճ արձանագրող մրցելույթները եզակի են, ու թեև հասկանալի է, որ մյուս բնագավառների վրա դրանք ինքնաբերաբար չեն անդրադառնում, և մյուս բնագավառներում հաջողության նման դրսևորումները պահանջում են նույնպիսի նվիրված, հետևողական և պրոֆեսիոնալ աշխատանք, ինչպես շախմատիստներն են ցուցաբերում, այնուհանդերձ զուտ որպես կենսափիլիսոփայություն, շախմատային հաջողությունը թերևս ընդօրինակելի է և այն պետք է գեներացնել:
Սակայն այստեղ էլ մենք բախվում ենք մեկ այլ լուրջ վտանգի՝ հաղթանակը պարզապես քաղաքականացնելու, գաղափարականացնելու, և շախմատը ոչ թե արժեք, այլ լեգիտիմության աղբյուր դարձնելու իշխանական ձգտումներին: Եվ սա վտանգավոր է, ընդ որում ռեալ տեսանկյունից վտանգավոր, շոշափելիորեն վտանգավոր: Այդ վտանգը ունի հաղթահարման մեկ տարբերակ. հասարակությունը պետք է չտրվի քարոզչական շահարկումներին և շախմատային հաղթանակների հետևում առաջին ու գլխավոր ֆիգուրներ դիտարկի մեր փայլուն տղաներին ու նրանց մարզիչներին, թույլ չտալով, որ նրանց անունը չդառնա այլ անունների հասարակական ֆիլտր:
