Գուցե երեկ գիշեր տեղի ունեցած միջադեպի վերաբերյալ առաջարկվող տարբերակը թվա տարօրինակ, այդուհանդերձ, թերևս արժե դիտարկել կատարվածի շարժառիթը նաև այս տեսանկյունով: Խոսքը երեկ Հայ ազգային կոնգրեսի երիտասարդ ակտիվիստների հանդեպ կիրառված բռնության մասին է, որ կատարել էին ոստիկանները, երբ երիտասարդները բաժանելիս են եղել Կոնգրեսի առաջիկա հանրահավաքի իրազեկման թռուցիկները:
Այստեղ երևի թե արժե դիտարկել ոչ միայն իշխանության վախի կամ տգիտության, կամ թե՛ վախի, թե՛ տգիտության, այլ նաև ոստիկանական համակարգում առկա բավականին խոր հակասությունների խնդիրը:
Սերժ Սարգսյանի նախագահությունից ի վեր, անցած գրեթե երեք տարվա ընթացքում, անընդհատ շրջանառության մեջ են ոստիկանապետի մոտալուտ փոփոխության մասին խոսակցությունները: Ավելին՝ բավական հիշարժան է և այն, որ ոստիկանապետի ենթակա, Երևանի ոստիկանապետ Ներսես Նազարյանն իր ասուլիսներից մեկի ընթացքում չէր էլ թաքցրել, որ ունի Հայաստանի ոստիկանապետ լինելու հավակնություն, պարզապես սպասում է իր ժամանակին: Այսինքն՝ ակնհայտ է, որ ոստիկանության ներսում առնվազն մեկ ինտրիգ գոյություն ունի` Ալիկ Սարգսյան-Ներսիկ Նազարյան:
Մինչդեռ կասկած չկա, որ այդ իրավիճակում կլինեն նաև բազմաթիվ այլ ճյուղավորումներ, երբ տարբեր թևերում` թե՛ ոստիկանության, թե՛ նաև ընդհանրապես իշխանական համակարգի, կփորձեն օգտվել առկա իրավիճակից և առաջ մղել իրենց թե՛ գերատեսչական, թե՛ քաղաքական շահը: Ընդհանրապես, Հայաստանի ոստիկանությունն անցած երեք տարիների ընթացքում ունեցել է ոչ միայն ներգերատեսչական, այլ նաև միջգերատեսչական լուրջ խնդիրներ գխավոր դատախազության և Ազգային անվտանգության ծառայության հետ:
Ահա այդպիսի պայմաններում ամենևին էլ զարմանալի չէ այն, որ ոստիկանությունը կարող է պարզապես լինել անկառավարելի կամ կառավարելի, սակայն խմբակային սկզբունքներով: Այսինքն, կարող են լինել ոստիկանության կամ իշխանության տարբեր խմբեր, որոնք տարբեր աստիճանի ազդեցություններ ունենան ոստիկանությունում, և փորձեն այդ ազդեցությունը տարատեսակ որոշումների և քայլերի միջոցով ծառայեցնել իրենց շահին:
Օրինակ՝ այս կամ այն խումբը կարող է մեծ ձգտում ունենալ ամեն առիթով Սերժ Սարգսյանին սեփական հավատարմությունն ու նվիրվածությունը մյուսներից ավելի վկայելու հարցում: Չի բացառվում նաև, որ կարող է հակառակ տարբերակն աշխատել, և այս կամ այն խումբը կարող է քայլեր անել մյուսին տհաճ փաստի առաջ կանգնեցնելու և, օրինակ, Սերժ Սարգսյանի առաջ պատասխանատվություն կրելու համար:
Համենայն դեպս, էական չէ, թե տվյալ պարագայում հատկապես որ դեպքն է, սակայն հավանական է, որ խնդիրը հենց ոստիկանության ներսում առկա խմբերի պայքարն է, նաև՝ իշխանության ներսում առկա խմբերի աջակցությամբ: Դա, իհարկե, տեղի ունեցածն արդարացնող հանգամանք չի էլ կարող լինել, և անօրեն ոստիկանները պետք է պատասխան տան իրենց արարքի համար, ու պետք է պատասխան տան համապատասխան պաշտոնյա-հրամանատարները:
Սակայն ինքնին ուշագրավ է այն, որ այդպիսի միջադեպերը կրկնվում են պարբերաբար՝ վկայելով, որ բանը միայն վախը կամ տգիտությունը չէ, որովհետև վախի պարագայում՝ ակնհայտ է, որ եղել են նման միջադեպեր, երբ հանրահավաքային ալիքը գրեթե քնած վիճակում է եղել, իսկ տգիտության առումով էլ՝ ի վերջո, կլիներ մեկը, որը իշխանությանը կհուշեր չգնալ նման հակադարձ էֆեկտ պարունակող քայլերի:
Այսինքն՝ վախից ու տգիտությունից բացի, այստեղ առկա են նաև պարզ անկառավարելիության և անիշխանության տարրեր, որոնք վկայում են այն մասին, որ վարչախումբը կարծես թե ունակ չէ լիարժեք վերահսկողության տակ պահելու իրավիճակը՝ նույնիսկ այդպիսի լոկալ դեպքերում: