Ինչի՞ մասին է խոսում Հայ ազգային կոնգրեսի երիտասարդ ակտիվիստների հանդեպ ոստիկանության կիրառած բռնության փաստը` իշխանության վախի՞, թե՞ տգիտության: Գուցե՝ երկուսը միանգամից: Թեև Կոնգրեսը հավաստիացնում է, որ Հայաստանում կայունության կողմնակից է և չի անի բաներ, որոնք կարող են ցնցել երկիրն ու այն խոցելի դարձնել, ասենք, Ղարաբաղի հարցում, իշխանությունն այդուամենայնիվ վախենում է:
Վախենում է, որովհետև եթե դադարի ահաբեկել և հետապնդել այլախոհ, ազատ մտածող, քաղաքացիական ակտիվություն ցուցաբերող անձանց, ապա այդ անձանց թիվը կարող է սրընթաց աճել ու հասնել կրիտիկական զանգվածի աստիճանի: Իսկ այդ դեպքում արդեն ոչ միայն Կոնգրեսը այլևս կարող է մոռանալ կայունության երաշխավոր լինելու մասին իր հավաստիացումները, այլև Կոնգրեսին կարող է նույնիսկ հերթ չհասնել, և թելադրողը կամ առաջնորդողը արդեն դառնա ոչ թե Կոնգրեսը, այլ քաղաքացիները, զանգվածը:
Ընդ որում, այդ մասին բավական հստակ մեսիջ կար նաև փետրվարի 18-ին Լևոն Տեր-Պետրոսյանի ելույթի մեջ, երբ նա ասաց, որ հասարակությունը մի օր կարող է «թքած ունենալ Կոնգրեսի վրա էլ, Ղարաբաղի վրա էլ»: Այսինքն՝ իշխանությունն իհարկե վախենում է, և այդ վախն իհարկե ունի բավականին լուրջ հիմքեր, եթե առկա նախադրյալներին կամ գործոններին ավելացնենք նաև արաբական աշխարհում տեղի ունեցող իրադարձությունների ալիքն ու նաև տեխնոլոգիական նոր գործիքները` տեղեկատվական տեխնոլոգիաների տեսքով, որոնց տիրապետում է հասարակության ակտիվ մասը:
Բայց սեփական վախը «փարատելու» ճանապարհը, որ ընտրել է իշխանությունը, վկայում է նաև առկա տգիտության մասին: Այդ ճանապարհը պետք է չանցնի ոստիկանության «կողքով»: Իշխանությունը եթե վախենում է հանրային լուրջ հուզումներից, ապա պետք է շրջանցի ոստիկանությանը, քանի որ ոստիկանությունը ընդամենը էլ ավելի է գեներացնելու այդ հուզումների նախադրյալները, հիմքերը:
Իշխանությունը ոստիկանության բիրտ ուժի միջոցով կարող է ընդամենը հետաձգել հասարակական կրիտիկական զանգվածի գոյացումը, բայց միևնույն ժամանակ՝ էլ ավելի մեծ դինամիկա, վճռականություն և լարում հաղորդել այդ գործընթացին: Առավել ևս, երբ խոսքը այն ոստիկանության մասին է, որը հարգանք և վստահություն չի վայելում ոչ միայն քաղաքացիական պայքարի առաջամարտիկների, այլ նաև մարդկանց մեջ, ովքեր հեռու են թե՛ քաղաքացիական, թե՛ քաղաքական գործընթացներից:
Հայաստանի ոստիկանությունն անգամ այդ շրջանակներում չի ընկալվում որպես օրենքի և քաղաքացու պաշտպան, այլ ընկալվում է որպես ամենաթողության խորհրդանիշ, հասարակության հարստահարմանն ու իրավազարկմանը ծառայող կառույց:
Հետևաբար, երբ լարված և աստիճանաբար գերլարվող սոցիալ-հոգեբանական, տնտեսա-քաղաքական մթնոլորտում իշխանությունը շարունակում է քաղաքացիական ակտիվության հետ հարաբերվել ոչ թե իրական երկխոսության, այլ ոստիկանապետական անգրագիտության լեզվով, դա խոսում է իշխանության վախի և տգիտության մասին միաժամանակ:
