Երևանի թանկարժեք խանութների ցուցափեղկերի ետևում վաճառվող հագուստը սեփական մարմնի վրա կրելու ցանկություն է առաջացնում նորաձև հաճախորդների մոտ, իսկ որոշ խանութների դեպքում հաճախորդների մոտ ցանկությունն այնքան մեծ է լինում ապրանքանիշային խանութներից գնումներ կատարելու, որ չեն էլ նկատում, թե ինչպես է խանութը ինչ-որ հայտնի ապրանքանիշի անվան տակ հաճախորդի վրա «նաղդում» սեփական դերձակի արտադրանքը:
Իհարկե, ողջունելի է այն փաստը, որ ունենք տեղական արտադրող, ով կարողանում է արտասահմանյան հայտնի ապրանքանիշերին հավասար հագուստ արտադրել, սակայն այս դեպքում արժե խոսել առկա խաբեության մասին: Չէ՞ որ եթե հաճախորդը իմանա, որ հայ դերձակի կարած հագուստի համար է վճարում, կխնայի, ասենք, տաբատի համար փայփայած 80 հազար դրամը, սակայն ոչ արտասահմանյան ապրանքանիշի դեպքում:
Իսկ մինչ հաճախորդները հպարտ դուրս են գալիս խանութներից` «իրենց երազած պրանքանիշի հագուստը» ձեռքներին, խանութների տնօրենները հավելյալ գումար են աշխատում հայերի ձևականությունների հաշվին:
Այս դեպքում խոսքն իհարկե վերաբերում է ոչ բոլոր խանութներին, սակայն պետք է նշել, որ որոշ խանութներ, նույնիսկ այն դեպքում, երբ իսկապես դրսից արտադրանք են բերում, նոր հավաքածուն հազվադեպ է, որ համապատասխանում է արտասահմանում վաճառվող հավաքածուին: Ավելի հաճախ մեր խանութներում վաճառվում է այն տեսականին, որը գոնե 4-5 տարվա վաղեմություն ունի:
Ի դեպ, ինչպես ամեն տարի, այս տարի ևս Հայաստանում ներկայացված արտասահմանյան խանութները չկարողացան հետ վարժվել զեղչի «հայկական» սովորությունից: Եթե արտասահմանում գործող ապրանքանիշային խանութները հիմնականում հայտարարում են զեղչերի մասին մինչև ամանորյա տոները, ապա հայ գործընկերների մեծամասնությունն այս տարի ևս դա արեց տոներից հետո, երբ այլևս դրա իմաստը չկար:
