Հայաստանում արդեն երկու շաբաթ շարունակ ծավալվող զարգացումների կծիկը, կարծես թե, կամաց-կամաց սկսում է քանդվել, սակայն իրավիճակը դրանով հանդերձ նմանվում է մի իրադրության, երբ կծիկը քանդվում է, բայց թելի քանդված մասը անկանոն թափվելով գետնին՝ սկսում է արդեն խճճվել: Հայաստանում այս օրերին վիճակ է, երբ իշխանությունը թե՛ փողոցում է, թե՛ իշխանական կամ կառավարման օղակներում, բայց միևնույն ժամանակ, կարծես թե, իշխանություն ոչ մի տեղ չկա էլ: Սա, իհարկե, հեղափոխական իրավիճակին բնորոշ իրադրություն է, մյուս կողմից՝ տևական անկանխատեսելիությունը Հայաստանի համար կարող է լինել չափազանց շքեղություն: Նիկոլ Փաշինյանի վարչապետությունը անհրաժեշտ է հեղափոխությունը կիսատ չթողնելու համար: Եթե նա վարչապետ չէ, ապա դա նշանակում է, որ Հայաստանում սկսվում է հակահեղափոխությունը: Դա էլ իր հերթին նշանակում է, որ Հայաստանը մտնելու է համապետական և համազգային հոգեբանական, քաղաքական, քաղաքացիական քաոսի փուլ, որը հնարավոր կլինի ճնշել միայն բիրտ ուժով, ինչն էլ կլինի հայկական պետականության վերջը:
Այդպիսով, ստեղծված իրավիճակում Փաշինյանի վարչապետությունը ամենևին հեղափոխական ռոմանտիզմ կամ փողոց-հրապարակային զգայականություն չէ, այլ օբյեկտիվ քաղաքական իրողություններից թելադրվող անհրաժեշտություն, որի միջոցով է հնարավոր Հայաստանում ապահովել կայուն և անվտանգ իրավիճակ, ընդհուպ առաջնագիծ, սահման: Այսօր Առաջինի տաղավարում ավանդույթի համաձայն քննարկում ենք ներքաղաքական զարգացումները քաղաքական մեկնաբան Հակոբ Բադալյանի և քաղաքագետ Լևոն Մարգարյանի հետ:
