Երբ ընդդիմության հայտնի ուժերը իրենց գերնպատակ են հռչակում Սերժ Սարգսյանի վարչապետության կախումը, մեղմ ասած` իրենց մարտավարության հիմքում չեն դնում հանրային կարծիքի գործոնը:
Հասարակությունն օբյեկտիվորեն չի կարող դիրքորոշում ունենալ Սերժ Սարգսյանի վարչապետության հարցում: Դրա հիմնական պատճառն այն է, որ անցած մեկ տարում հրապարակ չի եկել քաղաքական որևէ հանգամանք, որը կարող էր չեղարկել իշխանության և հասարակության ապրիլի 2-ի կոնսենսուսը: Անցած մեկ տարվա ընթացքում չի ձևավորվել այլընտրանքային օրակարգ. տեղի է ունեցել հակառակ գործընթացը` շարունակվել է ընդդիմության քաղաքական և ինստիտուցիոնալ փոշիացումը: Սերժ Սարգսյանը հաստատ անփոխարինելի չէ, սակայն նա այսօր օբյեկտիվորեն այլընտրանք չունի իշխանությունում և դրանից դուրս:
Ասվածը, իհարկե, չի նշանակում, որ հարյուր հազարավոր մարդիկ փողոցներում ցնծալու են Սերժ Սարգսյանի վարչապետության առթիվ, սակայն գրեթե միանշանակ կարելի է պնդել, որ չի լինելու նաև զանգվածային ընդվզում նրա վարչապետության դեմ:
Հասարակությունը դիրքորոշում չունի, այլ խոսքով` «խաղից դուրս» վիճակում է, ինչը նաև նրա արժեքային դեգրադացիայի հետևանք է: Սա գիտակցում է նաև իշխանությունը, սակայն կասկածից դուրս է, որ նա այս վիճակը ներկայացնելու է որպես Սերժ Սարգսյանի վարչապետության շուրջ հասարակական կոնսենսուսի դրսևորում: Նախադեպն արդեն ունենք, երբ Սերժ Սարգսյանը Մյունխենի ելույթում հասարակության իներտությունը ներկայացրեց` որպես լիակատար հանրային կոնսենսուս արտաքին քաղաքականության շուրջ:
Սերժ Սարգսյանի վարչապետության դեմ ընդդիմության հանրահավաքներին մասնակցելու է մի քանի հարյուր մարդ` լեգիտիմացնելով Սարգսյանի նոր իշխանությանը: «Սերժ, հեռացի՛ր»-ը վերածվելու է մարգինալ պահանջի` Հայաստանում ավելի խորքային և փակուղային դարձնելով ընդդիմության ճգնաժամը: