Անկախության 25-ամյակի տոնակատարությունից հետո ի՞նչ շարունակություն կունենա կառավարության ձևավորման գործընթացը, որը մեկնարկեց նախատոնական սեպտեմբերի 20-ին: Տոնն ի՞նչ ազդեցություն կթողնի այդ գործընթացի վրա, կփոխվի՞ Սերժ Սարգսյանի՝ սեպտեմբերի 20-ի տրամադրությունը, թե՞ շարունակություն կունենա:
Այս հարցերն իհարկե առաջիկայում կստանան իրեն պատասխանները, գուցե նաև առաջիկա ժամերի ընթացքում: Սակայն կառավարության ձևավորման գործընթացն ըստ էության առաջ է բերում մեկ այլ հետաքրքրական հարց, որի արմատները գնում են մինչև 2016 թվականի փետրվար: Ըստ էության, ներկայիս ներիշխանական դասավորումների ազդակը տրվել է հենց փետրվարին՝ փետրվարի 12-ի Սերժ Սարգսյանի հայտնի ելույթով: Այս ընթացքում ինչ-որ իրադարձություններ գուցե արագացրել , գուցե դանդաղեցրել են պլանները, առավել ևս, որ եղել են ապրիլյան պատերազմն ու հուլիսյան դեպքերը, սակայն տարին փաստորեն ավարտվում է նոր կառավարությամբ, և այս իմաստով, իհարկե, հետաքրքրական հարցերից մեկն էլ այն է, թե ի՞նչ եղան տնտեսական արտաքին հարաբերությունների վերաբերյալ այն խորհրդակցությունները, որոնք փետրվարի 12-ի ելույթից հետո սկսեց անցկացնել Սերժ Սարգսյանը:
Այդ մի քանի խորհրդակցությունների ընթացքում նա քննարկում էր Իրանի, Գերմանիայի, Ավստրիայի, Ֆրանսիայի հետ տնտեսական հարաբերությունները: Այդ քննարկումների առանձնահատկությունն այն էր, որ դրանց որևէ մասնակցություն չունեցավ վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող Հովիկ Աբրահամյանը: Մինչդեռ խորհրդակցությունները վերաբերում էին տնտեսական թեմաներին և դեռևս փետրվարին ակնհայտորեն ցուցադրեց Սերժ Սարգսյանը, որ անտեսում է Հովիկ Աբրահամյանին:
Ապրիլյան պատերազմից հետո այդ խորհրդակցությունները ընդհատվել են, թեև տնտեսական վիճակը ոչ միայն չի բարելավվել, այլև նույնիսկ հակառակը: Սերժ Սարգսյանը մտադի՞ր է վերականգնել դրանք, և ի՞նչ դեր է ունենալու այդ հարցում նոր վարչապետ Կարեն Կարապետյանը:
Այստեղ, իհարկե, խնդիրը բուն խորհրդակցությունները չեն, այլ ընդհանրապես արտաքին տնտեսական կապերն ու հարաբերությունները, որոնք այսօր Հայաստանին օդ ու ջրի նման են անհրաժեշտ: Եվ այս հարցում, իհարկե, շատ կարևոր հանգամանք է այն, թե արդյոք Սերժ Սարգսյանն այդ հարաբերություններում ինչքանո՞վ է ազատություն, գործելու անկաշկանդություն թույլ տալու Կարեն Կարապետյանին: Պահելու է այդ հարաբերությունների ոլորտն իր անձնական շրջանակո՞ւմ, ինչպես Հովիկ Աբրահամյանի դեպքում, թե՞ Կարեն Կարապետյանին կվստահի այդ ոլորտը:
Ի վերջո ակնհայտ է, որ այդ ոլորտում տնտեսականն ու քաղաքականը, կամ ավելի շուտ՝ աշխարհատնտեսականն ու աշխարհաքաղաքականը էապես միահյուսված են, և այստեղ Սերժ Սարգսյանը Կարեն Կարապետյանին կդիտի՞ որպես հնարավոր մրցակից, անսպասելի մրցակից, թե՞ հակառակը՝ հանգիստ կլինի, քանի որ վերջինս չունի դրա համար անհրաժեշտ ներքին քաղաքական հենարան:
Մի բան իհարկե ակնհայտ է, որ մրցակցությունն այս առումով, կամ մրցակցության ներքին զգացումը Սարգսյանի և Կարապետյանի միջև միմիայն վնասելու է Հայաստանի տնտեսությանը: Եվ այս իմաստով, իհարկե, երևի թե առաջին փորձաքարը կլինի Նյու Յորքում կայանալիք ներդրումային համաժողովը, որ նախաձեռնում է Հայաստանը, և որը սպասվում է հոկտեմբերին: Սերժ Սարգսյանը Նյու Յորք կմեկնի Կարապետյանի՞ հետ, թե առանց նրա:
