Թուրք սյունակագիր Սևգի Աքարչեշմեն «Զաման» պարբերականում լույս տեսած «Հայկական թեման ամենամեծ տաբուն է» հոդվածում անդրադարձել է Հայոց ցեղասպանության հարցում Թուրքիայի որդեգրած ժխտողական քաղաքականությանը։
«Թուրքիան նախկինում երբևէ այսպիսի բևեռների բաժանված չի եղել, և անգամ ժողովրդի կրոնական մեծամասնություն կազմող հատվածը մասնատվել է, որի համար պետք է շնորհակալություն հայտնենք Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանին. նա հաստատակամ կերպով շարունակում է իր արշավը իսլամական քարոզիչ Ֆեթհուլլահ Գյուլենի դեմ։ Եվ բավական զարմանալի է, որ այս պատռված հասարակությունը, ինչպես ասում էր ամերիկացի քաղաքագետ Սեմյուել Հանթինգթոնը, համախմբված է միայն մեկ հարցի շուրջ։ Խոսքը վերաբերում է 1915 թվականի իրադարձություններին և, առհասարակ, հայերին։
Երբ դու ապրում ես Թուրքիայում, քեզ սովորեցնում են, որ վերոնշյալ թեմաները տաբու են։ Տասնամյակներ շարունակ պաշտոնական գաղափարախոսությունը մերժում է անգամ Քրդական հարցի գոյությունը, գլխաշորը աշխարհիկ մարդկանց կաթվածահար է անում, ալևիները հաճախ թաքցնում են իրենց ինքնությունը, Աթաթուրքը շարունակում է մնալ զգայուն կերպար՝ քննարկման առարկա դարձնելու համար, սակայն այս ամենը շատ հեռու է Հայոց ցեղասպանության խնդրից։ Նույնիսկ այսօր ոչ հնարավոր է, ոչ էլ ողջունելի ցեղասպանություն բառի կիրառումն առանց «այսպես կոչված»-ի։
Արդյունքում մեծանում է Թուրքիայի այն քաղաքացիների թիվը, որոնք նույնիսկ չեն էլ լսել Ցեղասպանության մասին։ Կրթական հաստատություններում Հայոց ցեղասպանությունը ներկայացվում է որպես «հայերի բռնագաղթ» Առաջին աշխարհամարտի տարիներին։ Թուրքիայի իշխանություններն ավելի հեռուն են գնում՝ ասելով, թե իբր հայերը տեղահանվել են Արևելյան Անատոլիայից (Արևմտյան Հայաստան-խմբ.) Օսմանյան կայսրության դեմ ապստամբություն բարձրացնելու համար։
Միայն եթե դու ապրում ես արտասահմանում, հատկապես որևէ արևմտյան երկրում, և բաց ես յուրաքանչյուր թեմայի քննարկումների համար, դու կարող ես գիտակցել 1915 թվականի ողբերգության իրական մասշտաբները։ Դու կարող ես հասկանալ, որ հայերի ցավը դեռ կենդանի է, քանի որ Թուրքիան շարունակում է աչք փակել այն սարսափելի փորձությունների վրա, որի միջով անցել է այդ ժողովուրդը։
Թուրքիայի՝ 1915-ի իրադարձությունները որպես «բռնագաղթ» ներկայացնելը ծանր հետևանքներ է թողել երկրում։ Ես հարցնում եմ թուրք ժողովրդին՝ ինչպե՞ս նրանք կարձագանքեին, եթե որևէ մեկը Անատոլիայի սրտում բնակվող թուրք մուսուլման կնոջից պահանջեր թողնել իր հարազատ տունն ու երեխաներին և ոտքով քայլել մինչև Սիրիա։ Դա անհավանական է թվում, այնպես չէ՞։
Ցավոք, Թուրքիան շարունակում է ժխտել Ցեղասպանության փաստը, այդ թեման շարունակում է տաբու մնալ։ Մինչդեռ «այսպես կոչված» բառակապակցության կիրառումը լուծում չէ, և մենք պետք է առերեսվենք մեր իրական պատմության հետ՝ առանց որևէ բացառությունների»,- գրում է հեղինակը։
