Արցախի իշխանությունը որոշակի մանրամասներ է հանրայնացրել Բաքվի ներկայացուցիչների հետ հանդիպումից, հերքելով տեղեկությունները, թե շփումների ընթացքում քննարկվել են «ռեինտեգրացիոն» հարցեր: Ստեփանակերտը հայտարարել է, որ ձևավորվել է Ադրբեջանի ներկայացուցիչների հետ հաղորդակցության աշխատանքային խումբ, որը գլխավորելու է անվտանգության խորհրդի քարտուղար Սամվել Շահրամանյանը: Ըստ հաղորդագրության, Ադրբեջանի ներկայացուցիչների հետ քննարկվել են հարցեր, կապված գազամատակարարման, էներգամատակարարման անխափանության, Լաչինի միջանցքի լիարժեք աշխատանքի, նաև Կաշենի ու Դրմբոնի հանքերում Ադրբեջանի ներկայացուցիչների մեկամսյա տեսողական շրջայցի հնարավորության հետ: Ռուս խաղաղապահների միջնորդությամբ տեղի ունեցած շփումները առաջացրել են բուռն քննարկումներ:
Ի վերջո, այդ շփումները այն մասին են, որ Ադրբեջանը հասնում է «ռեինտեգրացիայի», Արցախը «ներքին խնդիր» դարձնելու իր նպպատակի՞ն, թե՞ հայկական կողմն է հասնում Արցախի սուբյեկտության իր նպատակին: Այդ հարցերը չունեն պատասխան, որովհետև դրանք թերևս իրականությանը համարժեք չեն ի սկզբանե: Այսօր ակնառու է հայ-ադրբեջանական հակամարտության, արցախյան խնդրի վրա աշխարհաքաղաքական թեժ մրցակցության ու դիմակայության հանգամանքը: Իսկ աշխարհաքաղաքական այդ մրցակցությունը աչքի է ընկնում մեծ անկանխատեսելիությամբ: Դա էլ նշանակում է, որ առնվազն անկանխատեսելի է նաև իրավիճակը հայ-ադրբեջանական հակամարտության, արցախյան խնդրի հեռանկարի առումով: Այդ պայմաններում, որևէ սկզբունքային բան հազիվ թե հաջողվի թե հայկական, թե ադրբեջանական կողմին, իսկ որևէ հաջողություն կամ դրական միտում էլ կարող է լինել խիստ կարճաժամկետ, քանի որ կախված է լինելու միջազգային իրադրությունից, որը կարող է փոփոխվել ամեն պահի: Մի բան աներկբա է, որ, անկախ այդ մրցակցությունից, միմյանց հետ դիրքային կոշտ պայքարր մղող խոշոր կենտրոնների գերակշռող մեծամասնությունը որևէ կերպ թույլ չի տալու Ադրբեջանին «ազատվել» արցախյան հարցից, «փակել» այդ հարցը, այդ «էջը»: Ադրբեջանին դա թույլ չեն տալու, որովհետև դա կնշանակի մի էական աստիճանով դուրս թողնել Ալիևին ազդեցությունից: Իսկ այդ ազդեցության լծակը անհրաժեշտ է բոլոր խոշոր խաղացողներին, որոնք ներկայումս աշխարհաքաղաքական դիմակայության թեժ փուլի առանցքային մասնակիցներից են: Բուն խնդիրը հենց այն է, որ կա պայքար իրավիճակի կառավարման ղեկի, այլ ոչ թե Ադրբեջանի «անկախության» աստիճանը բարձրացնելու համար: Մնացյալը կախված է լինելու այն հանգամանքից, թե հայկական կողմը որքան արագ և որքան հիմնարար կերպով կկարողանա վերականգնել ուժերի հավասարակշռությունը:
