Վրաստանի վարչապետ Իրակլի Ղարիբաշվիլին հայտարարել է, որ Թբիլիսին ռազմական օգնություն չի տրամադրի Ուկրաինային, քանի որ չի ցանկանում լինել հակամարտության կողմ: Վրաստանի վարչապետն արել է նաև հայտարարություն, որը հնարավոր է գնահատել անգամ սենսացիոն: Նրա խոսքով՝ Ռուսաստանի Դաշնության դեմ «երկրորդ ճակատ» բացելու խնդրանքներ են եղել՝ բաց և փակ դռների հետևում, սակայն Վրաստանի իշխանությունը դրան չեն համաձայնի։ Ո՞վ կամ ովքե՞ր են դիմել Վրաստանին բաց և փակ ռեժիմում, որպեսզի բացվի «երկրորդ ճակատ» Ռուսաստանի դեմ: Ո՞ր երկրի և որ՞ պաշտոնյայի կամ պաշտոնյաների, կամ «սուրհանդակների» մասին է խոսքը և որքան է ըստ այդմ այդ խոսքը լուրջ ահազանգի մասին: Լուրջ ահազանգի այն առումով, որ, եթե կա «երկրորդ ճակատի» իրական մտադրություն կամ «պահանջարկ», այնքան, որ այն կարող են թե փակ, թե բաց տեքստով հասցեագրել Թբիլիսիին, ապա որևէ կերպ չի բացառվում, որ այն գոյություն ունի նաև այսօր: Իհարկե, թե Կովկասի, թե Հայաստանի համար մեծ նշանակություն ունի այն, որ Վրաստանը չի ցանկանում դառնալ հակամարտության կողմ:
Բանն այն է, որ խոսքը միայն առերևույթ կարող է լինել Ուկրաինա-Ռուսաստան հակամարտության կամ պատերազմի մասին, քանի որ խորքային առումով խոսքը Արևմուտք-Ռուսաստան հակամարտության կամ պատերազմի մասին է, և այդ պատերազմի գիծն այսօր Կովկասով չի անցնում զգալիորեն նաև հենց այն պատճառով, որ Վրաստանը չի ուզում դառնալ հակամարտության կողմ: Միևնույն ժամանակ սակայն, ողջ հարցը այն է, որ Վրաստանին «դիմածները» կարող են դիտարկել նաև «երկրորդ ճակատը» այլ «կետում» բացելու հնարավորություն կամ տարբերակ:
Իսկ այլ կետը, որտեղ կա ՌԴ դեմ երկրորդ ճակատի բավականին պարարտ հող, դա հայ-ադրբեջանական հակամարտությունն է, ղարաբաղյան խնդիրը: Ահա այս հանգամանքն է, որ Վրաստանի վարչապետի հայտարարությունը, թե դիմողներ եղել են, դարձնում է հույժ կարևոր, և էական է դարձնում այն, թե ովքեր են այդ «դիմողները», որքանով են նրանք լուրջ դերակատար և ինչ ազդեցություն կամ ներգրավվածություն ունեն կովկասյան իրողություններում: Իհարկե միամտություն է մտածել, թե Վրաստանի վարչապետը կարող է բաց պատասխանել այդ հարցերին, սակայն բոլոր դեպքերում, իրավիճակը ևս մեկ անգամ ընդգծում է հայ-վրացական կոմունիկացիայի ինտենսիվության չափազանց մեծ կարևորությունը, միևնույն ժամանակ նաև մատնանշում այն խնդիրներն ու շերտերը, որոնք պետք է լինեն Հայաստանի հանրության, հասարակական-քաղաքական դաշտի ուշադրության ու զննության առարկան:
