Արցախի խորհրդարանն ու քաղաքական ուժերը սկսում են «Բռնազավթված տարածքների վերաբերյալ» օրենքի նախագծի շուրջ քննարկումները, որ ազդարարվել էր շաբաթներ առաջ: Արցախի արտաքին գործերի նախարարը, նաեւ քաղաքական ուժերի ներկայացուցիչներ հայտարարում են, որ դա շատ կարեւոր օրենք է: Իսկապես, այն չի կարող չլինել կարեւոր, բայց առ այսօր կարծես թե հստակորեն մատնացույց արված չէ այն, թե ինչով է կարեւոր նախաձեռնությունը, ինչ նպատակ է դրվում այն առաջ քաշելիս, ի՞նչ ռազմավարության շրջանակում է այն տեղավորվելու: Այլ կերպ ասած, «ճանապարհային քարտեզի» ո՞ր դրվագը կամ հանգրվանն է լինելու օրինագիծը: Թե՞ այն լինելու է պարզապես ինչ-որ բան արած լինելու համար, իսկ հետո՝ կերեւա: Ամենից վտանգավորը եւ անցանկալին կլինի իհարկե այն, եթե նախաձեռնությունը ոչ միայն «քաղաքական պարապությունից» է, այլ ավելին՝ լցնում է հայաստանյան ներքաղաքական «պարապությունը» կամ այլ կերպ ասած տեղավորվում է Հայաստանի այսպես ասած արմատական ընդդիմության ներքաղաքական «ճանապարհային քարտեզի» մեջ: Իսկ այն, որ այդ քարտեզում Արցախի ներքին քաղաքական կյանքը արդեն հայտնվել է հաստատուն կարգավիճակով, բավականին ակնառու է այն մեդիատիրույթի «բովանդակությունից», որը պարբերաբար արտահայտում է Հայաստանի նախկին իշխանության ներկայիս ընդդիմադիր տրամադրություններն ու մտադրությունները: Այդ իմաստով, Բռնազավթված տարածքների մասին օրենքի նախաձեռնության հարցում առաջնային կարեւորությունը հենց դա է՝ արդյո՞ք դա հենց արցախյան քաղաքական նախաձեռնություն է, որ կոչված է սպասարկելու Արցախի քաղաքականությունը, եւ արդյո՞ք խոսքը հենց քաղաքական նախաձեռնության մասին է՝ այսինքն առկա է որոշակի ընդհանուր ռազմավարություն եւ պատկերացում, այլ ոչ ընդամենը դեկլարատիվ նպատակով արվող նախաձեռնություն: Այս հարցերի պատասխաններն են, որ կանխորոշելու են օրենքի քաղաքական բովանդակությունն ու կառուցվածքը: Այլ կերպ ասած, ո՞վ է դիտվում օրենքի «սպառողների» շրջանակ:
Տրամաբանությունը հուշում է, որ այդպիսին պետք է դիտվի միջազգային հանրությունը, ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահության գլխավորությամբ, որովհետեւ թե Արցախում, թե Հայաստանում երեւի թե չկա ողջախոհ մեկը, ում պետք է համոզել, որ կա օկուպացված տարածքների խնդիր եւ դրա հանդեպ իրավատիրության կամք: Հետեւաբար, գլխավոր հասցեատերը պետք է լինի միջազգային հանրությունը եւ օրենքը պետք է լինի այդ հանրության հետ Արցախի «մեծ երկխոսության» «փոքր քայլերից» մեկը: Ըստ այդմ, շատ կարեւոր է, որ այդ քայլը լինի մանրակրկիտ հաշվարկված եւ հասկանալի «լեզվով», որպեսզի բացի աշխատանքի, այլ ոչ փակուղու հեռանկար: Այո, միջազգային հանրությանը հասկանալի լեզուն, առավել եւս այսօր, կարող է «գրավիչ» չլինել հայկական հանրության համար, պահանջելով ոչ թե ուռա-հայրենասիրական սահմանումներ, այլ քաղաքական իրողությունների սթափ ու պրագմատիկ հաշվարկի վրա կառուցված նշաձողեր, որոնք կապահովեն Արցախի իրավա-քաղաքական սուբյեկտության միջազգային կապիտալիզացիայի հենք: Սրանք հարցեր են, որոնց պատասխանները որոշակիորեն կուրվագծվեն քննարկումների ընթացքում, զգալիորեն հստակեցնելով՝ նախաձեռնության քաղաքական օգտակարության եւ պաթետիկ ձեւականության հարաբերակցությունը, ուրվագծելով Արցախի քաղաքական սուբյեկտային ներուժը կամ Հայաստանի ներքաղաքական գործիքի վերածվելու վտանգը:
