Որևէ նորություն ասած չենք լինի, եթե փաստենք, որ պատերազմից հետո՝ պարտված պատերազմից, մարդկային և տարածքային ահռելի կորուստներից, դրան հաջորդած անորոշության շաբաթներից և ամիսներից հետո Հայաստանում էապես աճել է արտագաղթելու մասին մտածող քաղաքացիների թիվը: Ընդ որում, բոլորովին կարևոր չէ, թե նրանցից քանիսն են կայացրել որոշում, կամ ունեն հեռանալու հնարավորություն:
Մինչդեռ, հետո այդ հուսահատությունը սկսելու է աշխատել նաև այդ ընդդիմության դեմ, եթե անգամ հաջողվի դրա խաղարկումով լուծել քաղաքական որևէ բնույթի կամ պարզապես իշխանության հարց: Հետևաբար, քաղաքական ամենասուր պայքարի պարագայում անգամ, այն պետք է ունենա թերևս մի առանցքային խնդիր կամ դիտարկում՝ պայքարը պետք է կառուցվի հասարակության ապրելու ցանկության, ոչ թե հեռանալու մտադրության վրա: Հայաստանում որևէ քաղաքական հաջողություն պետք է հաշվարկվի քաղաքացիներին ոգևորության հասցնելու գործընթացի, ոչ թե քաղաքացիներին հուսահատության կամ խելագարության հասցնելու մեդիատեխնոլոգիաներ դիտարկումով: Հակառակը կարող է հանգիստ դիտարկվել որպես ազգային անվտանգության սպառնալիք:
