«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է քաղաքագետ Կայծ Մինասյանը (Ֆրանսիա, Փարիզ):
– Պարոն Մինասյան, ո՞րն է լինելու ձեռք բերված եռակողմ համաձայնագրից հետո հաջորդ քայլը, արդյոք Ղարաբաղի ճանաչումը դեռ հնարավո՞ր եք համարում։ Ի՞նչ կեցվածք պետք է որդեգրի Հայաստանն առաջիկա բանակցություններում։
– Արցախի անկախության ճանաչումը տարբերակներից մեկն է: Բաքուն և Անկարան դեմ են դրան: Մոսկվան տաք է պահում այս քարտը, իսկ Փարիզը և Վաշինգտոնը բացահայտ քննարկում են Արցախի կարգավիճակը՝ առանց այնքան հեռուն հասնելու, որ խոսեն անկախության մասին: Մինսկի խմբի շրջանակներում կարող է մրցավազք լինել Արցախի ճանաչման համար: Ռուսաստանն այս տարբերակն օգտագործում է Բաքվին վրդովեցնելու և Երևանն իր ձեռքում պահելու համար: Երբ ժամանակը գա, Մոսկվան կարող է ճանաչել Արցախը՝ իրեն հայերի աչքում փրկիչ ցույց տալու համար։
Նոյեմբերի 9-ի զինադադարի պայմաններում նվաստացած Փարիզն ու Վաշինգտոնը կարող են օգտագործել Արցախի անկախության տարբերակը՝ որպես տարածաշրջան վերադառնալու մասին հայտարարելու միջոց: Հայաստանը նույնպես, իրոք, ժամանակն է, պետք է չափի Արցախի ճանաչման այս հնարավորությունը: Սպառնալով դա անել՝ առանց երբևէ կատարելու այս ժեստը, 1994 թվականից ի վեր Երևանը կորցրեց իր ողջ վստահելիությունը:
– Ֆրանսիայի Սենատը քվեարկության է ներկայացրել ԼՂՀ ճանաչման անհրաժեշտության մասին բանաձևի նախագիծ։ Ի՞նչ է սա նշանակում, ի՞նչ կարող ենք սպասել։
– Սա օրենք չէ, այլ խորհրդանշական բանաձև: Սա ցանկություն է, որը կարևոր է, քանի որ ճնշում կգործադրի Ֆրանսիայի կառավարության վրա, որը ստիպված կլինի բացահայտորեն բարձրաձայնել այս հարցը: Փարիզ քաղաքի կողմից Արցախի անկախության օգտին քվեարկելուց հետո այս բանաձևը, եթե ընդունվի, Ռուսաստանին և Թուրքիային ցույց կտա նաև, որ անհրաժեշտ է հաշվի նստել Մինսկի խմբի մյուս համանախագահների հետ: Բայց արդյոք Փարիզն ու Վաշինգտոնը կգնա՞ն այնքան հեռու, որ ճանաչեն այս անկախությունը:
– ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինի հայտարարություններն ինչպե՞ս կմեկնաբանեք։ Արդյոք Ռուսաստանը կաջակցի՞ Հայաստանի իշխանություններին առաջիկայում, թե՞ կողմ կլինի նրանց հրաժարականին։
– Պուտինը կանի ամեն ինչ, որպեսզի Նիկոլ Փաշինյանը մնա կառավարության ղեկավարի պաշտոնում, քանի որ Նիկոլ Փաշինյանը հավանություն տվեց նոյեմբերի 9-ի հրադադարին։ Մինչդեռ Հայաստանում շատ թույլ ընդդիմությունը կարող էր, եթե հաջողվեր տապալել ներկայիս ռեժիմը Երևանում ու նշանակել վարչապետ, մերժել հրադադարի ռեժիմը և հակասել Ռուսաստանի շահերին։
Իսկ այսօր ընդդիմությունն ավելի մոտ է ռուսներին, քան Նիկոլ Փաշինյանը: Այդ պատճառով է, որ Հայաստանում ներկայիս ընդդիմությունը չի կարող հաջողության հասնել, հատկապես, երբ ցույցերին հավաքում են ընդամենը 2-4000 մարդ: Այսինքն՝ ոչ ոք:
