«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցը Պահպանողական կուսակցության նախագահ Միքայել Հայրապետյանն է։
-Պարոն Հայրապետյան, Հայաստանը կրկին խորհրդարանական ընտրությունների է պատրաստվում: Ցանկացած ընտրություն ունեցել է արտաքին քաղաքական ներգրավվածություն: Այս անգամ, ըստ Ձեզ, կա՞ այդպիսի միտում:
-Քանի դեռ Հայաստանը գտնվում է ռուսական ուղեծրում, չի կարող արտաքին ներգրավվածությունը չլինել մեր համապետական ընտրություններում: Պարզապես որոշ երանգների և մեթոդոլոգիայի փոփոխություն կնկատենք առաջիկայում:
– Փաշինյանը շաբաթներ առաջ Արմավիրում հայտարարել էր, թե խորհրդարանական ընտրությունները լինելու են զերծ արտաքին միջամտությունից։ Առնվազն ՀՀԿ–ն և ԲՀԿ–ն մշտապես աչքի են ընկել դրսից «տղա բերելու» իրենց պատրաստակամությամբ։ Ի՞նչ մարտահրավերներ են մեզ սպասվում առաջիկա ընտրություններին։
-Եթե վարչապետին հաջողվի զերծ պահել այդ արտաքին միջամտությունից, ապա դա միայն ողջունելի կլինի: Իսկ ՀՀԿ-ն, ԲՀԿ-ն և էլի շատերը ոչ թե դրսից տղա բերելու պատրաստակամությամբ են աչքի ընկել, այլ դրսի տղաները միշտ էլ ներսում են եղել, և մեր աբորիգեններն էլ համակերպված են եղել, որ լծակների վրա են կարգվելու բացառապես այդ տղաների ջանքերով. այլ տարբերակ չի եղել մեր երկրում: Բայց ապրիլ-մայիսյան իրադարձությունների շնորհիվ մեր երկրի կարգը նվազագույնը մեկ աստիճան բարձրացել է, ուստի նույն մեթոդոլոգիայով շարժվելը բավականին բարդացել է գրեթե բոլորի համար: Մշտական մարտահրավերներին ավելացել է շատ նուրբ, դժվար նշմարելի, սակայն առավել որոշիչ մի մարտահրավեր, որը հոգեբանական է: Մեր քաղաքացիների ընտրությունն այս անգամ դարձյալ լիարժեք ազատ չի կարող լինել, քանի որ, եթե դա նախկինում հիմնականում նյութից էր կախված, ապա այժմ սեփական դրական էմոցիաներից, հիասթափություններից, նեղացվածությունից: Ցավոք, մենք հնարավորինս ազատ հասարակություն չհասցրեցինք ունենալ, ինչն օբյեկտիվ է:
–Խորհրդարանի նոր կազմի առնվազն մեկ երրորդը պետք է լինեն ընդդիմությունից, իսկ այդ տեղին հավակնող քաղաքական ուժերից լոգիստիկ, ֆինանսական, մեդիա ռեսուրսներով առանձնանում են հենց ՀՀԿ–ն ու ԲՀԿ–ն։ Ի՞նչ է պետք անել, որ հինգերորդ շարասյունի դեր ստանձնելու պատրաստակամություն ունեցող այդ ուժերի ազդեցությունը հնարավորինս չեզոքացվի։
-Կարծում եմ՝ հույսը պետք է դնել վարչապետի խարիզմայի վրա: Թեև հինգերորդ շարասյան պատրաստակամությունը միայն ՀՀԿ-ին ու ԲՀԿ-ին չէ, որ հատուկ է. դա ընտրասերվել է հազարամյա ստրկության դարերում:
–«Քաղաքացիական պայմանագիրը», սակայն, ներկայացրել է մի ցուցակ, որտեղ զգալի է անփորձ և առանց պատրաստվածության թեկնածուների տեսակարար կշիռը։ Կա՞ արդյոք վտանգ, որ այդ ցուցակում հայտնված անձինք անհրաժեշտ որակների բացակայության պայմաններում կարող են արտաքին կառավարման, օտար ազդեցության տակ հայտնվել։
-Օտար ազդեցության, արտաքին կառավարման տակ հայտնվելու վտանգը ոչ մի առնչություն չունի անփորձության հետ: Եվ վերջապես. ո՞րն է հանրային գիտակցության մեջ փորձառության պահանջի արհեստական ձևավորման նպատակը: Խորհրդարանը քաղաքական մարմին է, և ամենևին պարտադիր չէ, որ այնտեղ լինեն պրոֆեսիոնալներ, բայց պարտադիր է, որ լինեն քաղաքական գործիչներ, ոչ թե մարզիկներ, դերասաններ, լրագրողներ… Այդ մտայնությունն ամենաիսկական սովետիզմ է, երբ որոշակի թվով կթվորուհիներ, մարզիկներ, բանվորներ, մտավորականներ և այլ ոլորտների առաջավորներ էին քվոտավորվում: Տոտալիտար երկրում դա հասկանալի էր, քանի որ սովետական խորհրդարանը չէր քաղաքականություն որոշողը, այլ կուսակցական պոլիտբյուրոն: Բայց չէ՞ որ ժամանակն է, որ մենք անջատվենք սովետիզմից, տոտալիտարիզմից, և քաղաքական մարմինն իրապես քաղաքական լինի և ոչ թե վարագույր:
-Առաջիկա ընտրությունները, շատերի կանխատեսմամբ, աչքի են ընկնելու գաղափարական պայքարի բացակայությամբ։ Կկարողանա՞ արդյոք նոր խորհրդարանը լիարժեք կատարել իր գործառույթները ստեղծված իրավիճակում։
-Ցավոք, իրոք, ընտրապայքարում իրապես գաղափարական բաղադրիչ չի լինելու, թեև գաղափարականի քողի տակ սահեցվելու են զանազան ճամարտակություններ: Առաջիկա խորհրդարանը լինելու է պարզապես ավելի լավ մարդկանցով հնի էության կրկնությունը: Ստիպված ենք բավարարվել դրանով. դա էլ առաջընթաց է:
