Լրատվամիջոցներում Սևան-Երևան մայրուղու վրա կրակոցների և 24-ամյա երիտասարդի դաժան ծեծը կապվում է Հայաստանի ֆուտբոլի ֆեդերացիայի նախագահ Ռուբեն Հայրապետյանի անվան հետ: Վերջինիս մարդիկ, ըստ տարածված լուրերի, վրեժխնդիր են եղել երիտասարդից այն բանի համար, որ նա հանդգնել է ընկերություն անել օլիգարխի ազգականուհու հետ: Լրիվ տեղավորվում է հայկական քրեաօլիգարխիայի մտածողության, թասիբի և նամուսի մասին պրիմիտիվ պատկերացումների մեջ:
Երկրում իսկական քրեական բում է, ու դրա պատասխանատուն դարձյալ քրեաօլիգարխիան է` հոռի բարքերով, գռեհիկ ուժի ֆետիշացման «մշակույթով», որն, ի վերջո, պարտադրվում է հասարակությանը, որովհետև հատկապես երիտասարդների համար հայաստանյան հաջողակի կերպարը հենց օլիգարխներն են, ովքեր փողով գնում են ամեն բան` մանդատ, պաշտոն, արտոնություն, դիպլոմ, նույնիսկ արժանապատվություն: Աղքատության և անհուսության հորձանուտում շնչասպառ մարդը երջանկության բանալին փնտրում է ամեն գնով հայթայթվող փողի մեջ, որովհետև հասկանում է, որ հենց դա է «Նեմեցների» ու «Լֆիկների» երջանկության և իր դժբախտության պատճառը:
Փողի փնտրտուքը մարդկանց հաճախ մղում է հանցագործության, կրակոցների, սպանության, որովհետև հենց այդ ճանապարհով են մեր պրովինցիալները դարձել «պարոններ» և օլիգարխներ: Կոնկրետ վերջին միջադեպն ուղղակիորեն է կապված Ռուբեն Հայրապետյանի անվան հետ ու, լավագույն դեպքում, պատասխանատվության են ենթարկվելու նրա շրջապատի մեկ-երկու թափթփուկներ, օլիգարխը չի արժանանա նույնիսկ հասարակական պարսավանքի, որովհետև ֆորմալ առումով չունի պետական կարգավիճակ: Խնդիրը դուրս է բացառապես իրավական հարթությունից, որովհետև հաճախ օլիգարխների բանդաների ֆինանսական և տեխնիկական ռեսուրսները գերազանցում են այն հնարավորություններին, որոնց տիրապետում են մեր իրավապահները: Հասել է կուլմինացիոն հանգրվանի, երբ Սերժ Սարգսյանը պետք է ընտրություն կատարի քրեաօլիգարխիայի ու պետության միջև:
