ԱԺ-ում մեկնարկել է արտահերթ նստաշրջանը, որտեղ քննարկվելու է կառավարության ծրագիրը: Ինքնին հասկանալի է, որ խնդիրը հարցի ֆորմալ կողմը չէ և ոչ էլ այն, թե ինչ բովանդակություն ունի ներկայացված փաստաթուղթը: Ֆորմալ առումով կառավարությունն անհանգստանալու խնդիր չունի, որովհետև անկախ ծրագրի որակից` արդեն ստացել է խորհրդարանական կոալիցիայի երկու կուսակցությունների աջակցության հավաստիացումը: Սակայն դա ոչինչ չի նշանակում կամ շատ քիչ նշանակություն ունի քաղաքական այն իրավիճակում, երբ քննարկվում է կառավարության ծրագիրը:
Օրակարգում դրված է ոչ թե կոնկրետ փաստաթղթի, տնտեսական քաղաքականության, նույնիսկ` կառավարության, այլ` ամբողջական իշխանություն ձևավորելու հարցը: Պատահական չէ, որ Կարեն Կարապետյանը երեկ հանդիպել է «Ծառուկյան» դաշինքի պատգամավորների հետ` փորձելով ստանալ վերջիններիս աջակցությունը: Ինչքան էլ Սերժ Սարգսյանը և Կարեն Կարապետյանը պերճախոս արտահայտություններով փորձեն հերքել ներիշխանական հակասությունների մասին լուրերը` հետնաբեմում լուրջ պայքար է գնում իշխանության, խորհրդարանական այսպես կոչված ստվերային մեծամասնությանը տիրապետելու համար:
Այն, որ Կարապետյանն, ըստ էության, մերժել է հանդիպել «Ելք» ընդդիմադիր դաշինքին` հուշում է, որ պայքարը բացառապես ներհամակարգային է, դուրս է «մաքուր ձեռքերի» և կոռուպցիոն համակարգի միջև պայքարի տրաբանությունից: Սերժ Սարգսյանի ու Կարեն Կարապետյանի պայքարը ոչ թե համակարգը փոխելու, այլ գործող` քրեաօլիգարխիկ համակարգը վերահսկելու առանցքի շուրջ է: Այս առումով` մեր հասարակությունը պետք է ձերբազատվի ավելորդ պատրանքներից, սին հույսերից:
Բայց ժամանակն է, որ պատրանքներից ազատվի նաև Կարեն Կարապետյանը, որովհետև նրան չի տրվելու «ազգային համաձայնության» վարչապետ դառնալու և այդ հիմքով իր իշխանության հայտը լեգիտիմացնելու հաճույքը: Երբ երեկ Գագիկ Ծառուկյանը ներկա չէր իր խմբակցության և վարչապետի հանդիպմանը, դա մեսիջ էր Կարապետյանին, որ նա չի դիտվում երկրի ապագա ղեկավարի դերում: Երբ Նաիրա Զոհրաբյանն ասում է, որ կառավարության ծրագիրը հավատ չի ներշնչում, ապա պետք է հասկանալ, որ Ծառուկյանի շրջապատում չեն հավատում Կարեն Կարապետյանի իշխանական հայտին:
Ներիշխանական պայքարի գոնե այս ռաունդում Կարեն Կարապետյանը պարտված է և դա արտացոլվելու է խորհրդարանական քվեարկության խճանկարում: Նրա ծրագրին «կողմ» են քվեարկելու միայն ՀՀԿ և ՀՅԴ պատգամավորները: Կարապետյանը լինելու է ՀՀԿ-ՀՅԴ կոաիցիայի վարչապետը, իսկ ավելի ճիշտ` քաղաքական պատանդը, ով սպասելու է ՀՀԿ Գործադիր մարմնի նիստերից մեկի «դատավճռին»: Դա կարող է տեղի ունենալ 2018-ի ապրիլին, դրանից վեց ամիս կամ մեկ տարի հետո: Ժամկետն էական չէ, որովհետո դրանից Կարապետյանի «պատանդային» կարգավիճակն ու «դատավճռի» բովանդակությունը չեն փոխվում: Կարեն Կարապետյանն ինքն է նախապատրաստել իր ֆիասկոն, որովհետև Սերժ Սարգսյանի հետ մտել է հակադրության մեջ` վերջինիս խաղի կանոներով: Նա կարող էր դուրս գալ «ազգային համաձայնության» կեղծ օրակարգից և քարոզարշավի ժամանակ դիմել հասրակության իրական աջակցությանը` «մասովկաներ» և իրեն ուղղված սիրո խոստովանությունների տեսարաններ բեմականացմելու փոխարեն:
Նույնիսկ երեկ Կարեն Կարապետյանը կարող էր խիզախել, փոխել քաղաքական ուժերի բալանսը` «Ծառուկյան» ղաշինքի դունը վազելու փոխարեն «Ելքին» հանդիպելով: Չի արել, եթե անգամ ուզում է իշխանություն, պատրաստ չէ դրա համար պայքարել: Սկուտեղի վրա որևէ մեկին իշխանություն չեն նվիրում. «ազգային համաձայնության» կառավարության մոդելը Սերժ Սարգսյանը պահել է իր համար: Ի վերջո, նա Կարապետյանի խնամակալը չէ:
Լուսանկարը՝ azatutyun.am-ի
