Կրթության ու գիտության նորանշանակ նախարար Լևոն Մկրտչյանը հայտարարել է, որ իր և նախկին նախարար Աշոտյանի միջև հարաբերությունները շատ լավ են, և թող ոչ ոք չունենա նրա հասցեին հակաքարոզչության հույս: Մկրտչյանը հայտարարել է, որ Արմեն Աշոտյանը պաշտոնավարել է շատ լավ: Թե ովքեր հույս ունեն, որ Մկրտչյանը կխոսի Աշոտյանի հետևից, կքննադատի նրան՝ երևի նոր նախարարին է հայտնի:
Հասարակությունը հույս ունի, որ Հայաստանում կառավարման համակարգը վերջապես կդառնա արդյունավետ և կծառայի հենց հասարակության շահերին: Սակայն հասարակության շահերին կառավարման համակարգի ծառայության առաջին նախադրյալը այն է, որ այդ համակարգը հաշվետու լինի հասարակությանը լիարժեքորեն: Իսկ հաշվետու լինել նշանակում է հասարակությանը բացատրել նաև, թե ինչու է տեղի ունենում այս կամ այն նախարարի փոփոխությունը: Որովհետև եթե համակարգը ծառայում է հասարակության շահերին, այդ փոփոխություններն ուրեմն պետք է կատարվեն մեկ սկզբունքով՝ ով է լավ աշխատում և ով է վատ աշխատում հասարակության շահերը սպասարկելու հարցում:
Եվ ուրեմն նախկին նախարար Աշոտյանի հասցեին որևէ գնահատական հասարակությանը հետաքրքիր է ոչ թե Լևոն Մկրտչյան-Աշոտյան կամ ՀՀԿ-ՀՅԴ հարաբերություններում «մազ» փնտրելու համար, այլ հասկանալու, թե ինչու է հարկատուների գումարներով վարձատրվող մի պաշտոնյան փոխարինվում մյուսով:
Եվ երբ Լևոն Մկրտչյանը հայտարարում է, որ Արմեն Աշոտյանը լավ է պաշտոնավարել, տրամաբանական հարց է առաջանում՝ այդ դեպքում ինչի՞ համար են նրան ազատել պաշտոնից և փոխարինել դաշնակցական Լևոն Մկրտչյանով: Հետևաբար Աշոտյանի լավ պաշտոնավարելու մասին հայտարարությունը ըստ էության ոչինչ չի ասում, եթե չկա շարունակությունը, ասենք, այն մասին, որ ինքը պաշտոնավարելու է նրանից ավելի լավ:
Ավելին՝ այդ մասին ոչինչ չի ասել նաև նոր նախարարին ներկայացրած վարչապետը կամ նրան նշանակած նախագահը: Այսինքն՝ Աշոտյանը լավ է պաշտոնավարել, սակայն նրան հեռացնում են, որովհետև խնդիրը ոչ թե լավ կամ վատ պաշտոնավարելն է, այլ պաշտոնները բաժանելը: Ասել կուզի՝ պետական պաշտոնները հասարակության շահերը սպասարկելու համար չեն, այլ քաղաքական առևտրի պահանջները բավարարելու: Կարևոր չէ՝ ով է լավ պաշտոնավարում, ով՝ վատ, կարևոր է, թե տվյալ պաշտոնը երբ և ինչի համար է պետք իշխանության քաղաքական կարիքների շրջանակում:
Ընդ որում, լավ է պաշտոնավարել Աշոտյանն իրականում, թե վատ՝ տվյալ դեպքում մենք չենք հանձնառում գնահատել: Տվյալ դեպքում առավել առանցքային է փաստը, որ պետական պաշտոնները դառնում են միջկուսակցական առևտրի առարկա, և այդ առևտուրը պետությունը կործանումից փրկելու հռչակագրերով ծածկել փորձող ուժերը խոշոր հաշվով չեն էլ մտածում հռչակագրերը գոնե մինչև վերջ պահելու մասին:
Նույնիսկ այդ տեսանկյունից հանրությունը թերագնահատվում է և ստորադասվում միջկուսակցական, այսպես ասած՝ ընկերա-կլանային հարաբերություններին: Այսինքն՝ հասարակության առաջ թեկուզ հռչակագրային պաստառները մինչև վերջ պահելու խնդրից ավելի գերակա է դիտվում, այսպես ասած, միջկուսակցական, կոալիցիոն պայմանավորվածությունները պահելն ու հանկարծ իրար հասցեին վատ բան չասելը:
Ինչ խոսք, թող էլի չասեն, դա չէ հարցը՝ կրկնում ենք: Հարցը այն շերտերն են, որ բացվում են ենթագիտակցորեն դրսևորվող այդ երևույթների ներքո և ի ցույց դնում հռչակագրերի տակ ներիշխանական գործընթացների մերկությունը:
