Ասում են` տարվա միայն այս օրը տան հարսը կարող էր սկեսրայրից կամ սկեսրոջից ժողովրդական լեզվով ասած մուռ հանել` ջուր ցանելով նրանց վրա: Այդ ամենաթող օրը Վարդավառն էր:
Թե քանի հարս է Կարապի լճում դժվար է ասել: Դրսում են ամենաանվախները: Դույլերով զինված անխնա ջրցանոնցի է Երևանում: Միացել է նաև ծանր հրետանին: Մայրաքաղաքի իշխանությունը ջրցան մեքենաներն է գործի դրել:
Տոնը նշվում է երկու հենքով` պատարագ մատուցելով և ժողովրդական ջրցողման ավանադույթով: Հնում հավատում էին, որ Վարդավառի ջուրը ունի գերբնական հատկություն` ազատում է հիվանդություններից: Հին հայերը միմյանց վրա ջուր չէին ցանում ջրամբարների ու գետերի մոտ, իսկ մերօրյա երևանցիները ջրցողվել են Կարապի լճում:
Առասպելն ասում է` ստորգետնյա աստված Յահնահը գողանում է բացարձակ Սերը` Աստղիկին: Նվազում է սերը հին հայերի մեջ, ատելություն է տիրում նրանց հոգիներին: Բայց հուր-զորություն Վահագնը ազատում է սիրո աստվածուհուն, և Աստղիկը կրկին շրջում է Արարատով մեկ, վարդեր բաժանում և վարդաջրով օծում հայոց, այդպես ժողովրդի խոսքով` Վարդավառ սարքում: Ու նորից բացարձակ սերն է հաստատվում Հայոց երկրում:
Հիսուս Քրիստոսը բարձրացավ Թաբոր լեռը ու ամենօրյա աղոթքների շնոհիվ լուսավոր կերպարանք առավ: Այդտեղ էին նաև Քրիստոսի աշակերտները, որ համոզվեցին` Հիսուսը Աստծո որդին է: Քրիստոսի պայծառակերպության տոն կամ Վարդավառ` ըստ քրիստոնեկանա մենկաբանման` Վարդավառը համեմատվում է վարդի կոկոնի հետ, որը մինչև չբացվի` չեն իմանում, թե ինչ գույն ու տեսք է ունենալու: Այդպիսին է նաև Հիսուս Քրիստոսը:
Ջրի, սիրո, պտղաբերության ու գեղեցկության աստվածուհի Աստղիկի համար, թե որպես մաքրագործված, աստվածացած մարդու խորհրդանիշ` Քրիստոսի պայծառակերության տոն կամ Այլակերպության օր` հարուստ ու աղքատ, թշնամի ու բարեկամ` բոլորը մի սեղանի շուրջ էին համախմբվում ու նշում միասնության, հանդուրժողականության ու հավասարության տոնը: Տոնի ծիսական ուտեստն է խորոված խնձորը:
