«Շիրակ կենտրոնի» աշխատակիցները այս անգամ, օգնություն ցուցաբերելու նպատակով, ուղևորվել են Հայաստանի սահմանամերձ` Ամասիայի նախկին վարչական շրջանի գյուղեր:
Մի փոքր առաջ անցնելով ասենք, որ հրաշք բնության գրկում` Արփա լճից արևելք ընկած տարածքի գյուղերում պատկերը տխուր է: Առանց այն էլ սակավամարդ` 20-ից 50 ընտանիք ունեցող գյուղերը օր-օրի դատարկվում են` հիմնականում ճանապարհներ չլինելու պատճառով: Ամասիայից ընդամենը 30-35 կմ անցնելու համար մեզանից պահանջվեց մոտ 2 ժամ: Սոսկալի ճանապարհներ էին, բայց ոչ պակաս սոսկալի էր բնակիչներից շատերի ապրելակերպը… պարզապես հնարավոր չէ խոսքերով նկարագրել, այդ ամենը տեսնել է պետք…
Երկրաշարժից անմիջապես հետո Գյումրիից բազամաթիվ ընտանիքներ մեկնել էին բնակվելու այդ գյուղերը, ուր նախկին ադրբեջանցի բնակիչներից դադարկվելուց հետո ազատ բազմաթիվ տներ կային: Սակայն նորաբնակներից շատերը հետագա տարիներին ևս արտագաղթում են:
Մենք զրուցեցենք նախկին գյումրեցի Լյովա Գևորգյանի հետ, ով իր ընտանիքի 5 անդամներով 1989 թ.-ից բնակություն է հաստատել Ծաղկուտ, նախկին Գյուլիջա գյուղում: Նա կնոջ մահից և զավակների արտագաղթելուց հետո կիսախարխուլ տանը ապրում է միայնակ…