«Երևան քաղաքի հուշարձանները» խորագիրը կրող շարքը շարունակվում է: Իր սիրելի հուշարձանի մասին «Առաջին լրատվականի» հետ կիսվեց ԱԺ ՀՅԴ խմբակցության պատգամավոր Լիլիթ Գալստյանը, որի սիրելի հուշարձանը գտնվում է ոչ թե Երևանում, այլ Արագածոտնի մարզում. «Մեր բազմաթիվ պատմաճարտարապետական հուշարձանների մեջ ամենասիրելին ինձ համար Սաղմոսավանքն է։
Հավանաբար, թե՛ գեղագիտական, թե՛ զգացական պատճառներ ունեմ։ Անչափ սիրելի է համալիրի զուսպ ու միևնույն ժամանակ բացառիկ վեհ, տիրական կառույցը, Քասախի կիրճի ու բարձունքի հետ ներդաշնակությունը։ Հորիզոնը, որ լուծվում է Արարատի թիկունքին ու հատկապես աշնանային պայծառ, թափանցիկ օրվա մեջ մաքրում է հոգիդ, և սկսում ես մտածել անանց ու մաքուր արժեքների մասին՝ Աստվածայինի, հավերժականի, սիրո, արարչականության, կյանքի անցողիկության ու երբեմն վայրկյանի թանկության մասին։ Նաև մտածում ես, թե կյանքում ինչքան քիչ բան է պետք ներդաշնակ ու երջանիկ լինելու համար, և ինչքան դժվար է դրան հասնելը։ Սաղմոսավանք գնում եմ ուխտի երգիչ ընկերներիս հետ՝ միասին հոգևոր երգեր երգելու, և՝ միշտ աշնանը»:
Պատգամավորը հաշտ չի միայն մեր գյուղերում հանդիպող հուշարձանների հետ. «Հաշտ չեմ ՀՀ տարբեր գյուղերում ու ավաններում հանդիպող սոցռեալիստական շրջանի տրաֆարետային հուշարձանների հետ, որ խորհրդանշում են բարեկամություն կամ եղբայրություն։ Անհաշտությունս ոչ թե գաղափարներին է ուղղված, այլ կատարման տաղտկալիությանը, այսօրվա փնթի ու անխնամ վիճակին։ Որպես կանոն՝ սրանք վերածվել են քայքայված կիսաավերակ միջավայրերի։ Այս պահին դժվարանում եմ հասցեական լինել, բայց հարցը դրդում է ավելի ուշադիր նայել ու կոնկրետ անուններով խոսել»: