Տարիներ առաջ իրար կորցրած մարդկանց հանդիպման ժամանակ հեղվող երջանկության արցունքները, որոնք մենք տեսնում էինք ամեն երկուշաբթի հեռարձակվող` ռուսական «Սպասիր ինձ» հաղորդումը դիտելիս, պարզվում է, հազվադեպ երևույթ են հայկական իրականության մեջ: Հայկական «Որոնում» ծառայությանը թեև հաջողվում է գտնել փնտրվողների մեծ մասին, սակայն այլ հարց է, որ ոչ բոլորն են ուզում իրենց գտնեն: «Գլոսա» կազմակերպության և «Որոնում» ծառայության ղեկավար Աշոտ Համբարձումյանը նշում է, որ հայերը հիմնականում միտումնավոր են կորչում, իսկ պատճառները տարբեր են. մեկը փող է պարտք, մյուսն ապօրինի զավակների հետ հանդիպումից է խուսափում. «Օրինակ` գնում են խոպան, մի քանի տարի հետո պարզվում է, որ բացի ասֆալտ «գցելուց»` երեխա էլ են ունեցել»:
Այնպես որ, փնտրվողների ճնշող մեծամասնությունը չի ուզում բացահայտվել, ուր մնաց անցյալը հետ բերել, իսկ որոնողական ծառայության հետ հանդիպումը նրանց բոլորովին էլ չի ուրախացնում: «Շատերին ենք գտնում, ու պարզվում է, որ գնացել ենք նրանց տունը քանդելու»,- ասում է Աշոտ Համբարձումյանը: Նման դեպքերում ծառայությունը փնտրող կողմին չի տրամադրում գտնվածի հետ շփման միջոցների տվյալներ, ուղղակի տեղյակ է պահում, որ գտել է, սակայն «անհայտ կորածը» հրաժարվում է «գտնվելուց»: Իսկ հանդիպումը կայանում է միայն «բացահայտված լինելու» համաձայնություն ստանալուց հետո:
