«Առավոտ» օրաթերթի գլխավոր խմբագիր Արամ Աբրահամյանն իր բլոգում գրում է.
Այս գրառումը, բնականաբար, պատասխան է «Առավոտի» լրագրող և իմ բարեկամ Մարգարիտ Եսայանի բլոգում տեղադրված նյութին: Ես հասկանում եմ, որ այսօր կամ վերջին ժամանակներս առաջին նախագահին կարելի է ընկալել նաև այդպես՝ մոտենալով զուտ էմոցիոնալ տեսանկյունից: Բայց այդ ընկալումը, թող ներվի ասել, չափից դուրս սուբյեկտիվ է, միակողմանի, քանի որ խոսք է գնում պետական և քաղաքական գործչի մասին: Ես Տեր-Պետրոսյանին առաջին անգամ տեսա, երբ նա 47 տարեկան էր: Այդ տարիքում, համաձայնեք, ուղեղն ավելի ճկուն է, ունակ է ընկալել կյանքն իր բազմազանության մեջ, ինչն ավելի դժվար է, երբ դու մոտենում ես 70-ի սահմանագծին:
Այդ ժամանակաշրջանում՝ 92-94 թվականներին, մենք աշխատում էինք մշտական սթրեսի պայմաններում՝ պատերազմ, շրջափակում, պարբերաբար պայթեցվող գազատար, տնտեսական համակարգի փլուզում: Այս իրավիճակում Տեր-Պետրոսյանը դրսևորում էր մի հատկանիշ, որն առավել անհրաժեշտ է ազգի առաջնորդին՝ սառնասրտություն և որպես դրա հետևանք՝ սթափ և արագ հաշվարկ: Սա այն դեպքում, երբ ամեն ինչ, կարելի է ասել, մազից էր կախված և իրադարձությունները կարող էին զարգանալ թե մեզ համար ձեռնտու ուղղությամբ (ինչպես եղավ), թե ճիշտ հակառակը՝ բերել կործանարար հետևանքների: Երբ առաջին նախագահը խորհրդակցություններ էր անցկացնում, նա, այո, արդեն ուներ խնդրի իր լուծումը, հետևաբար՝ կարծիք հարցնելը հաճախ ձեռք էր բերում ձևական բնույթ: Թվում է, թե դա վատ է:
Բայց դա վատ է սովորական, ռուսերեն ասած՝ «շտատնի» իրավիճակի համար: Իսկ պատերազմի պահին պետք էր մի մարդ, որը վճռական և վերջնական որոշում կընդուներ ու ամբողջ պատասխանատվությունը կվերցներ իր վրա: Այդպիսին էր մեր առաջին գլխավոր հրամանատարը: Այդ ֆոնի վրա մարդկային թերությունները՝ գոռոզությունը, մեծամտությունը (որոնք, ի դեպ, բավականին չափազանցված են հիշատակածս բլոգում) թվում են մանր ու երկրորդական: Ժամանակ կունենամ, այդ ամենի մասին կգրեմ ավելի մանրամասն:
Ես հպարտ եմ, որ պատերազմի տարիներին աշխատել եմ որպես առաջին նախագահի մամուլի քարտուղար: Դա ոչ «պրեստիժնի» պաշտոն էր, ոչ էլ, առավել ևս, եկամուտի աղբյուր՝ ես ստանում էի նվազագույն աշխատավարձի 7-պատիկը, որը հերիքում էր կես ամսվա հացի: Դա ինձ համար ծառայություն էր, և եթե ես կարողացա գոնե ինչ-որ օգուտ բերել դժվար օրեր ապրող իմ պետությանը, ապա պարզապես երջանիկ եմ:
Որպես երկրի ղեկավար՝ Տեր-Պետրոսյանն իր ժամանակի մեջ անփոխարինելի էր. ես չեմ տեսնում որևէ այլ գործչի, որն այդ տեղում և այդ հանգամանքներում կկարողանար անել ավելին՝ նման մասշտաբի ֆիգուր Հայաստանում չկա: Որպես ընդդիմության առաջնորդ Տեր-Պետրոսյանի նման գործիչներ եղել են, կան և կլինեն: Բայց դա ուրիշ պատմություն է:
