Հայաստանի ներքաղաքական և ներիշխանական կյանքը մտել է իսկապես հետաքրքիր մի փուլ, երբ բավական հատկանշական գործընթացներ են տեղի ունենում ոչ միայն առևերույթ, մակերեսային մակարդակում, այլ նաև խորքային իմաստով: Այդ փուլի բնորոշ դրսևորումներից է դարձել կադրային փոփոխությունների ալիքը, որ սկսվել է նախորդ տարվա դեկտեմբերից և շարունակվում է մինչ այժմ: Ավելին, վերսկսվել է նոր թափով: Մասնավորապես՝ արդեն իսկ հաստատված իրողություններ են Երևանի քաղաքապետի և Հայաստանի ոստիկանապետի փոփոխությունները: Հայտնի է, որ ՀՀԿ-ն հաստատել է Երևանի քաղաքապետի պաշտոնում Տարոն Մարգարյանի առաջադրումը:
Տարոն Մարգարյանը հանգուցյալ վարչապետ Անդրանիկ Մարգարյանի որդին է և բավական հետաքրքիր կարգի գործիչ է: Լինելով երիտասարդ՝ նա միաժամանակ նույնականացվում է նաև այսպես ասած՝ փորձառու քրեաօլիգարխիկ շրջապատի, մասնավորապես՝ դրա կարկառուն ներկայացուցիչներից մեկի` Ռուբեն Հայրապետյանի հետ, որը Անդրանիկ Մարգարյանի մահից հետո հանդիսանում է Տարոն Մարգարյանի գլխավոր լոբբիստը իշխանական համակարգում: Այդ տեսանկյունից Տարոն Մարգարյանի թեկնածությունն ունի բավական խոցելի հեռանկարներ, մասնավորապես այն իմաստով, որ նրա քաղաքապետությունն հանրության շրջանում ընկալվելու է որպես Ռուբեն Հայրապետյանի դե ֆակտո քաղաքապետություն: Սերժ Սարգսյանն այդ առումով ունի Տարոն Մարգարյանի կերպարի այդ ուղղությունը չեզոքացնելու խնդիր, որովհետև քաղաքը Կարեն Կարապետյանի «դրայվից» ազատելն ու Ռուբեն Հայրապետյանի` Նեմեց Ռուբոյի տակ գցելը հավասարազոր է Երևանը կրակից փախցնելուն և ջուրը գցելուն, կամ հակառակը: Ընտրությունից առաջ դա ճակատագրական է լինելու նաև ՀՀԿ-ի համար:
Բաղրամյան 26-ում թերևս գիտակցում են այդ վտանգը, իսկ Տարոնի ընտրության հարցում շեշտը դնում են նրա, այսպես ասած, առավելության վրա: Այդ առավելությունը ոչ միայն երիտասարդ տարիքն է, այլ նաև, ըստ էության, հանրայնորեն լայն չվարկաբեկված կերպարը: Լինելով վարչապետի որդի և առաջ շարժվելով իշխանական հիերարխիայում, նաև հարաբերություն ունենալով այդ հիերարխիայի քրեաօլիգարխիկ սեգմենտի հետ՝ Տարոն Մարգարյանն այդուհանդերձ կարողանում էր մնալ որոշակի չեզոք դիրքերում և պահպանել հանրայնորեն ընկալելի կերպարը՝ հատկապես դրական միավորներ հավաքելով Ավանի թաղապետի պաշտոնում գործունեության ընթացքում: Դրան գումարվում է նաև Անդրանիկ Մարգարյանի կերպարի դրական երանգը, որն արագորեն ձևավորվեց նրա մահից հետո՝ կառուցվելով հայ ժողովրդի համար չափազանց կիրառելի` «գնա մեռի, արի սիրեմ» սկզբունքի վրա:
Հավանական է, որ նրա որդուն քաղաքապետի թեկնածու առաջադրելու հարցում Սերժ Սարգսյանը նաև ակնկալում է ընտրության շեմին օգտագործել այդ հանգամանքների համախումբը, ինչն, ի դեպ, ընդդիմության պարագայում մենք արդեն տեսել ենք հայր և որդի Դեմիրճյանների մասով: Այժմ այդօրինակ հնարքի,- գուցե ոչ նման ծավալով և նման առանցքայնությամբ,- կարող է դիմել նաև իշխանությունը՝ փորձելով Անդրանիկ Մարգարյանի դրական կերպարը գեներացնել նաև Տարոն Մարգարյանի քաղաքապետության միջոցով՝ դրանով նպաստելով խորհրդարանի ընտրություններում, ընդհանուր առմամբ, իշխանական կապիտալի ավելացմանը:
Դրանից բացի, Տարոն Մարգարյանի ընտրությունը պայմանավորված է նաև նրանով, որ ՀՀԿ ավագանու ցուցակում չկար այլ գործիչ, որին հնարավոր լիներ ներկայիս պատասխանատու պահին վստահել մեկուկես միլիոնանոց Երևանը: Գագիկ Բեգլարյանից և Կարեն Կարապետյանից հետո, այդ թեկնածուն թերևս Տարոն Մարգարյանն էր, որից այն կողմ մնացյալը, ըստ էության, հասարակական գործիչների մակարդակ է, որոնցից որևէ մեկի նշանակման դեպքում Բաղրամյան 26-ում, թերևս, ստիպված էին լինելու իրենց բոլոր գործերը թողնել և զբաղվել նաև քաղաքի առօրյա կառավարմամբ:
Ինչ վերաբերում է հաջորդ կարևոր փոփոխությանը՝ ոստիկանապետի պաշտոնին, ապա այստեղ, իհարկե, Ալիկ Սարգսյանի պաշտոնանկության՝ ըստ էության դրական տեղեկատվությունը ստվերվում է նրա փոխարեն Վովա Գասպարյանի նշանակման հեռանկարով: Վովա Գասպարյանի դեպքում մեկնաբանությունները ավելի ավելորդ են, քան Ալիկ Սարգսյանի պարագայում: Հատկանշական է, որ Գասպարյանը տարիներ շարունակ երազում էր ոստիկանապետի պաշտոնը: Երևի թե նման դեպքերում է ներդաշնակ հնչում հայտնի ֆիլմի հայտնի դրվագը «երազանքի իրականացման» մասին: Սերժ Սարգսյանն իրականացնում է Վովա Գասպարյանի երազանքը, այսինքն՝ նրան, ըստ էության, հանում է իշխանական համակարգի իր երազների բարձունքը: Իսկ դա, թերևս, նշանակում է, որ դրանով իրականում արդեն սկսվելու է Վովա Գասպարյանի վայրէջքը:
