Թուրքիայի կառավարող Արդարություն եւ զարգավում կուսակցությունը պարտություն է կրել տեղական ինքնակառավարման մարմինների ընտրություններում: Մեծ հաշվով սա անսպասելի չէր, հաշվի առնելով այն, թե ինչ բարդությամբ է մեկ տարի առաջ Էրդողանը հաղթել նախագահի ընտրությունը: Մեծ հաշվով, ՏԻՄ ընտրության արդյունքը ցույց է տալիս, թե ներքաղաքական իմաստով ինչ «վառոդի տակառի» վրա է նստած Էրդողանը: Մյուս կողմից, թեեւ ընդհանուր առմամբ առաջին անգամ է, որ նրա կուսակցություն ՏԻՄ ընտրության հավաքական իմաստով կրում է պարտություն, այդուհանդերձ առանձին քաղաքներում խոշոր պարտություն Էրդողանն առաջաին անգամ չէ, որ կրում է:
Օրինակ, 2019 թվականին նրա պարտվեց Ստամբուլի քաղաքապետի ընտրությունը, հետո չեղարկեց արդյունքը եւ փորձեց իր կուսակցության թեկնածուի հաղթանակ ապահովել նոր փորձից, որն ի դեպ նախկին վարչապետ Յըլդըրըւմն էր, սակայն ընդդիմադիր թեկնածու Իմամողլուն դարձյալ հաղթեց: Այդ հանգամանքը շատերիս տվեց առիթ մտածելու, որ Թուրքիայի խոշորագույն քաղաքում կրած պարտությունը լինելու է Էրդողանի քաղաքական մամյարոմւտի սկիզբը, սակայն նա իշխանության է առ այսօր, չնայած հանգամանքին, որ Թուրքիայում ներքին իրավիճակն ու տնտեսական կացությունը բոլորովին չի բարելավվել, եթե չասենք հակառակը:
Միեւնույն ժամանակ, Էրդողանը փորձելլ է իր քաղաքական դիրքերը պահել պատերազմներով, որոնցից այդ ընթացքում ամենախոշորը թերեւս Արցախի դեմ պատերազմն էր, որի հետեւանքով Թուրքիան հայտնվեց Կովկասի կենտրոնում, միաժամանակ բերելով խոշոր աշխարհաքաղաքական փոփոխություններ: Արդյո՞ք Էրդողանը կփորձի ՏԻՄ ընտրությանը նոր, եւ ըստ էության ավելի խոշոր պարտությունը դարձյալ «փոխհատուցել» որեւէ պատերազմով: Սա է թերեւս գլխավոր հարցը, որ Թուրքիայից դուրս սուբյեկտների, բնականաբար առաջին հերթին նաեւ Հայաստանի համար առաջանում է Թուրքիայի ՏԻՄ ընտրությունից հետո:
Եվ այդ հարցը խորանում է Էրդողանը հետընտրական ճառից հետո: ՏԻՄ ընտրության ավարտից հետո նա ունեցել է ելույթ եւ ընտրությունը հայտարարել է թուրքական ժողովրդավարության հերթական հաղթանակ, ասելով, որ ՏԻՄ ընտրությունը ցույց տվեց, որ իրենք ոչինչ չեն անի ընդդեմ ժողովրդի կամքի: Միաժամանակ, Էրդողանը խոսել է ահաբեկության դեմ պայքարի մասին, ասելով, որ տարիների ընթացքում ահաբեկչական կազմակերպություններին քչել են անկյուն եւ կհասցնեն «մահացու հարվածը: Սա իհարկե ուժային խաղադրույքի անոնս է, որ ՏԻՄ ընտրությանը պարտվելուց հետո անում է Էրդողանը: Անկասկած է, որ նա դարձյալ հենց այդ «բաղադրիչն» է դիտարկում ներքին քաղաքական եւ տնտեսական խնդիրները հակակշռելու առանցքային միջոցներից մեկը:
Ըստ այդմ հարց է առաջանում, թե Էրդողանը որտե՞ղ կկիրառի այդ բաղադրիչը, եւ՝ երբ: Մյուս կողմից, Էրդողանի հնարավոր ժառանգորդ է դիտարկվում արտգործնախարար, հետախուզության նախկին ղեկավար Ֆիդանը: Էրդողանը նրան հետախուզական ծառայության պետի պաշտոնից նախարարի պաշտոնի բերեց նախորդ տարի նախագահական ընտրությունից հետո: Սա թույլլ է տալիս մտածել, որ պետք է ստեղծվեն պայմաններ, որպեսզի Ֆիդանը արձանագրի դիվանագիտական հաջողություններ, այդպես հավաքելով միավորներ Էրդողանին փոխարինելու համար: Բոլոր դեպքերում, ՏԻՄ ընտրությունը ցույց տվեց, որ Թուրքիան ընդհանուր առմամբ շարունակում է մնալ անկանխատեսելի խաղացող՝ ելնելով ներքին իրավիճակից:
