Հայաստանյան դպրոցներում օրեցօր քչանում են արական սեռի ներկայացուցիչ ուսուցիչները: Սա խնդիր է, որ առավել սուր բնույթ է ստացել հատկապես վերջին 30 տարիների ընթացքում, իսկ երևույթի հետևանքները երկար սպասեցնել չեն տա:
Որքան էլ կարևոր է տղամարդ ուսուցչի անհրաժեշտությունը դպրոցում, հայ տղամարդկանց մանկավարժի մասնագիտությունը վաղուց արդեն չի գրավում` ոչ որպես հեղինակություն, ոչ էլ որպես ընտանիք պահելու միջոց: «Նրանց թիվը դպրոցներում օրեցօր քչանում է. նույնիսկ եթե մի կողմ թողնենք ուսուցչի հեղինակազրկվածությունը, պետք է ընդունել, որ տղամարդ մանկավարժը ընտանիք պահելու պատասխանատվություն ունի, իսկ ուսուցչի նյութական վիճակը բոլորիս է հայտնի»,- մեզ հետ զրույցում նշեց Երևանի քաղաքապետարանի կրթության վարչության պետ Սիլվա Աչոյանը:
Ըստ երևույթին, «հնաոճ» խարանն ստացած այդ մասնագիտությունը հասցրել է հիասթափեցնել բուհ դիմող երիտասարդներին. այսօրվա աշակերտը վաղը խուսափում է մանկավարժի մասնագիտություն ընտրելուց: Այդ մասին է վկայում նաև մեր մանկավարժական բուհերում ուսանող տղաների քչությունը: Կոնկրետ Երևանի Խ. Աբովյանի անվան պետական մանկավարժական համալսարան (ԵՊՄՀ) 2009-ին սովորելու է դիմել 1459 աղջիկ, իսկ տղաներն ընդամենը 319 են եղել, իսկ 2010-ին 1156 աղջիկ և ընդամենը 287 տղա: Ըստ ԵՊՄՀ ֆինանասակադրային վարչության ներկայացուցիչ Մարինա Բալյանի` հատկապես զուտ ուսուցչի որակավորում տվող ֆակուլտետներում միայն աղջիկներ են սովորում (չնչին բացառություններով) և հենց այստեղից էլ սկսվում է դպրոցների մոտալուտ ամայացման խնդիրը:
