Սահմանի ցանկացած լարվածություն ու բախում անմիջապես բացահայտում է Հայաստանի տեղեկատվական անվտանգության խայտառակ վիճակը: Դժբախտաբար, այդ հանգամանքը հերթական անգամ ակնառու դարձավ ապրիլի 11-ին Տեղ գյուղի սահմանին տեղի ունեցած բախման ժամանակ: Դժբախտաբար՝ առաջին հերթին այն իմաստով, որ այդ բախման հետևանքով ունեցանք զոհված զինծառայողներ, և թե այն առումով, որ հերթական անգամ ակնհայտ դարձավ թիկունքում տեղեկատվական համակարգի և նաև այդ առնչությամբ քաղաքացիական գիտակցոության գրեթե իսպառ բացակայությունը:
Սահմանին բախումը թիկունքում բերում է տեղեկատվական քաոսի, այն դեպքում, երբ կայացած և ինստիտուցիոնալ պետական ու հանրային կյանքում պետք է լիներ լիովին հակառակը՝ կազմակերպվածության աստիճանի էական բարձրացում: Սա բոլորովին նույնական չէ կամ հոմանիշ չէ միասնականության մասին գործնականում դատարկ արտահայտություններին: Կազմակերպվածության էական, շեշտակի բարձրացումը ամենևին չի նշանակում անվտանգության համար պատասխանատու պետական ինստիտուտներին ուղղված հարցերի ու հարցադրումների, հարկ եղած դեպքում՝ ընդդիմախոսության բացառում:
Դա նշանակում է այդ ամենի այնպիսի կազմակերպում ու համակարգում, որ սրությամբ հանդերձ, դրանք այդուհանդերձ լինեն դիպուկ, առարկայական, դրանով իսկ կատարեն պետական պաշտպանունակությանը թեկուզ անուղղակի, բայց օժանդակող դեր, այլ ոչ թե հակառակը՝ ստեղծեն հենց տեղեկատվական քաոս թիկունքում, ինչը կարող է ծառայել միմիայն հակառակորդի ու թշնամու շահերին: Եվ սա՝ միայն թշնամու համար օգտակար տեղեկատվական քաոսը, իսկ որոշների պարագայում պարզապես խրախճանքը՝ որևէ կապ չունի պաշտպանության կազմակերպման հարցերի հետ:
Այն, որ այդ հարցերը կան, պետք է հնչեն, պետք է լինի պատասխանների պահանջ, աներկբա է, ու դա պետք է լինի քաղաքական առօրյայի անբաժանելի մասը, անկախ այն բանից՝ լարվածություն կամ բախում կա, թե ոչ: Այդ հարցերը պետք է մշտապես դրվեն Հայաստանի քաղաքական ու ռազմական ղեկավարության առաջ և ակնկալեն պատասխաններ, հստակ, առարկայական, կոնկրետ, իհարկե այնքանով, որքանով այդ պատասխանների հանրայնացումը չի հակասի ռազմական գաղտնիքի հանգամանքին և չի վնասի պետական անվտանգությանը: Բայց, այդ հարցերով հանդերձ, տեղեկատվական անվտանգության, հատկապես լարված ու բախումնային իրավիճակների ժամանակահատվածում տեղեկատվական իրադրության կառավարելիության համար պետք է պատասխանատվության զգացում լինի բոլորի մոտ, որովհետև այդ թվում նաև տեղեկատվա-քարոզչական դաշտում առկա իրավիճակը կարող է ծանր ազդեցություն ունենալ մեր պաշտպանական կարողության վրա և ավելի բարդացնել հենց մեր զինծառայողների վիճակը, որ այդ պահին դիմադրում են ու հակահարված տալիս թշնամուն:
Անշուշտ, կասկածից վեր է, որ տեղեկատվական աղմուկն այդ ժամանակ ձևավորվում է նաև շատ ու շատ քաղաքացիների մարդկային ամենաանկեղծ մտահոգությամբ և իրապես հայրենասիրական մղումներով, պետական անվտանգության, զինվորի կյանքով մտահոգ մղումներով: Բայց, այդ ամենաանկեղծ մղումները կարող են բերել ակամա վնասների, եթե արտահայտվում են ձևերով ու միջոցներով, որոնք հակասում են ռազմական բախումնային պահերի անհրաժեշտ թիկունքային անվտանգության կանոններին ու տրամաբանությանը: Սա խնդիր է, որ արտահայտվում է միշտ, և, եթե չունենա ինստիտուցիոնալ լուծումների հեռանկար, այն արտահայտվելու է մշտապես՝ անկախ պաշտպանության կազմակերպման որակից ու արդյունավետությունից, անկախ օրվա քաղաքական ղեկավարության ով լինելուց, ու վնասելու է բոլորիս: Այստեղ պետք են ողջախոհ լուծումներ, լուծումներ թե պետական, թե հանրային մակարդակներում, որպեսզի որևէ կերպ չսահմանափակվի քաղաքացու հարց տալու և արտահայտվելու իրավունքը, մյուս կողմից սակայն այդ իրավունքի նույնիսկ ամենաանկեղծ մղումով իրացումը որևէ այլ մարդկանց ձեռքին չդառնա ծանր իրադրությունից օգտվելով նեղ հարցեր լուծելու միջոց:
