Փետրվարի 10-ին տեղի է ունեցել ոչ միայն Հայաստանի և ՌԴ արտաքին գործերի նախարարների, այլ նաև պաշտպանության նախարարներ Սուրեն Պապիկյանի և Սերգեյ Շոյգուի հեռախոսազրույցը: Դրա ընթացքում, ըստ ՀՀ ՊՆ հաղորդագրության, քննարկվել են երկկողմ գործակցության ու ռեգիոնալ անվտանգության առնչվող հարցեր: Մանրամասներ հայտնի չեն, սակայն անկասկած է, որ քննարկվելիք հրատապ թեմաների պակաս լինել չի կարող: Հեռախոսազրույցի հանգամանքը անշուշտ ուշագրավ է արտգործնախարարների մակարդակով հեռախոսազրույցին զուգահեռ, նաև այն ֆոնին, որ Երևան էր ժամանել ՌԴ ԱԳՆ հատուկ ներկայացուցիչ, Մինսկի խմբի ռուսաստանցի համանախագահ Իգոր Խովաևը:
Դժվար է միարժեք ասել, արդյո՞ք Պապիկյան-Շոյգու և Միրզոյան-Լավրով հեռախոսազրույցները, որ տեղի են ունեցել փետրվարի 10-ին, ունեն բովանդակային ուղիղ կապ, թեև անկասկած է, որ չեն կարող չունենալ ընդհանուր թեմաներ և կետեր: Այդուհանդերձ, Հայաստանի պաշտպանության նախարարի և ՌԴ նրա գործընկերոջ հեռախոսազրույցի հանգամանքը առավել ուշադրություն գրավում է թերևս նաև այն հայտարարության ֆոնին, որ անցնող շաբաթ Երևանում արեց Արարատ Միրզոյանը, որը վերադառնալով Բեռլինից՝ Երևանում ընդունել էր Խորվաթիայի արտգործնախարարին: Միրզոյանը հայտարարեց, որ չնայածծ Երևանի կառուցողական ջանքերին իրավիիճակը ռեգիոնում բավականին լարված և փուխ է, ու «կա թեժացման հավանականության զգացում»:
Չի բացառվում, որ Սուրեն Պապիկյանը Սերգեյ Շոյգուի հետ խոսել է հենց այդ «զգացումի» թեմայով, գուցե կոնկրետ ակնկալիքների, գուցե նաև պարզապես հասկանալու համար, թե այդպիսի ռիսկերի պարագայում Երևանը ՌԴ ինչ աստիճանի աջակցության կարող է ապավինել: Հատկապես, որ լարվածության և թեժացման նոր փուլի նկատելի շեմին է հայտնվում իրավիճակը Ուկրաինայում և բարդ է ասել, թե այդ հանգամանքը ինչ «հակազդեցության» կբերի Կովկասում, որը անկասկած դիտարկվում է Ռուսաստանի հանդեպ ճնշման գոտի: Եվ բարդ է ասել, թե ինչ աստիճանի կամ ինչ բնույթի ճնշման սցենարներ կարող են խաղարկվել, եթե ուկրաինական ուղղությամբ Ռուսաստանին զսպելու համար: Միաժամանակ, անկասկած է, որ քաղաքական անցուդարձը երբեք չի պարունակում միագիծ տրամաբանություն և Հայաստանի ու ՌԴ պաշտպանության նախարարների հեռախոսազրույցը թերևս ուշադրության արժանի է նաև այն հայտարարությունների ֆոնին, որ դրա նախօրեին Երևանում արել էր Իրանի Հանրապետության դեսպանը: Նա հայտարարել էր, որ Իրանն ու Հայաստանը թույլ չեն տա ոչ մի միջանցք, միևնույն ժամանակ ասելով, որ Թեհրանն ու Երևանը այդ հարցերում պետք է լինեն նախաձեռնողական, և ոչ թե սպասեն, որ ինչ որ մեկը կատարի ինչ որ գործողություններ, որին հետո արձագանքեն: Ինչ նկատի ունի Իրանի դեսպանը և արդյո՞ք «թեժության հավանակության զգացում» ունեցող Երևանը փորձոււմ է հասկանալ ՌԴ կարողության և հնարավորության աստիճանն և ձևավորել հարկ եղած դեպքում Իրանի հետ կանխարգելիչ քայլերի հնարավորությունը: Խոսքն իհարկե որևէ դեպքում կանխարգելիչ որևէ ռազմական գործողության մասին չէ, այլ պաշտպանական որոշակի գործակցության, որի առաջարկ Թեհրանից Երևան եղել է դեռևս նախորդ տարի էլ:
