Հայաստանում շարունակվում են ոգևորված արձագանքները Եվրախոհրդարանի բանաձևի կապակցությամբ, որ հունվարի 18-ին ընդունվեց Լաչինի միջանցքի արգելափակման թեմայի քննարկման արդյունքում: Դա իրապես լավ բանաձև է, որի իհարկե որոշակի մտահոգիչ երանգի մասին կարծիքն արտահայտեցի նախօրեին: Միաժամանակ, մարեց ուշադրությունը ՄԱԿ ԱԽ հայտնի քննարկման, ու նաև ավելի ուշ՝ նախագահողի անունից հայտարարության տապալված նախագծի առնչությամբ: Սա ունի իր հասկանալի պատճառներն իհարկե, սակայն դրանից զատ, այդ գործընթացում արձանագրվեց մի իրողություն, որը ունի առանձին մտահոգության պատճառ, առանձին խորհելու տեղիք է: Ինչպես հայտնի է, բանաձևի նախագծի հանդեպ, որ Հայաստանի խնդրանքով պատրաստ էր Ֆրանսիան, առարկություն ունեցող երկրների շարքում եղել է նաև Արաբական Միացյալ Էմիրությունները; Իհարկե խոսքը բախտորոշ կամ անհաղթահարելի առարկության մասին չէ, սակայն այն, որ Էմիրությունները «աչքի է ընկել» դրանով, բավականին տագնապալի ազդանշան է ու վկայություն, որ այդ ուղղությամբ կա դիվանագիտական բաց: Իսկ այստեղ խնդիրը լոկ հայ-էմերիկաթական հարաբերության մասին չէ, ինչը թեև ինքնին շատ կարևոր հանգամանք է:
Բանն այն է, որ Էմիրությունները ռեգիոնալ ավելի ու ավելի նշանակալի դերի գնացող խաղացող է, հատկապես արաբական առաջատար երկրների համախմբում: Իսկ դա նշանակում է, որ այդ երկրի հետ փոխհարաբերությունը Հայաստանի համար ունի ոչ միայն երկկողմ, այլ նաև լայն միջազգային նշանակություն: Ըստ այդմ, բացթողումը, որ արձանագրվել է, պետք է շտկել հնարավորինս շուտ: Պետք է լրացնել Էմիրությունների հետ դիվանագիտական աշխատանքի բացը, և ընդհանրապես թերևս աշխուժացնել արաբական ուղղությամբ աշխատանքը, գտնել ռեսուրսներ, հարկ եղած դեպքում՝ արտակառավարական: Հասկանալի է, որ Հայաստանի առաջ կան ահռելի մարտահրավերներ և դիվանագիտական ռեսուրսներն էլ որոշակիորեն սուղ են՝ ամբողջ ճակատը ծածկելու համար, ըստ այդմ նետվում են ամենաթեժ ուղղություններով, ամենակենսական հարցերի հասցեներով: Սակայն, ժամանակակից աշխարհի գերարագ ու անկանխատեսելի փոփոխությունները ստիպում են աչալուրջ լինել ամբողջ շրջանագծով, առավել ևս մի ուղղությամբ, որը անկասկած դարձել է համաշխարհային քաղաքականության կարևոր բևեռներից մեկն ու անկասկած ունի իր դերն առավել բարձրացնելու միտում՝ արաբական ուղղությունը: Վերջին տարիներին այդ ուղղությամբ նկատելի աշխուժացել էր նախկին նախագահ Արմեն Սարգսյանը, որն անկասկած օգտագործում էր թերևս իր անձնական կապերն էլ, որը չի թաքցրել, որ անհատական մտերմություն ունի արաբական մի շարք երկրների առաջնորդների, կառավարող ընտանիքների ներկայացուցիչների հետ: Այդ ընթացքում տեղի ունեցավ նաև աննախադեպը՝ Հայաստանի նախագահի առաջին այցը Սաուդյան Արաբիա՝ ռեգիոնալ կարևորագույն խաղացող երկիր, որը Հայաստանի հետ չունի դիվանագիտական հարաբերություն:
Ի դեպ, ՍԱ այցից կարճ ժամանակ անց Արմեն Սարգսյանը եղավ նաև ԱՄԷ-ում, որից մի քանի օր անց հայտարարեց իր հաժարականի մասին:
Այդուհանդերձ, ինչպես նշեցի, կարևոր ուղղությունը «ծածկելու» համար Հայաստանը պետք է կարողանա գտնել նաև արտակառավարական ռեսուրսներ, ու այստեղ ամենևին չկա լոկ նախկին նախագահի մասին ակնարկ: Այդ ռեսուրսները կարող են լինել տնտեսական, քաղաքական, անգամ կրոնական հարթություններում թե հայաստանյան, թե նաև սփյուռքյան հնարավորությունները գործի դնելու միջոցով: Բանն այն է, որ «ծածկելը» այստեղ պետք է լինի արաբական ուղղությամբ աշխատանքի նվազագույնը, քանի որ պետք է դնել առավելագույն խնդիրներ՝ գործակցության ծավալները մեծացնելու և խորացնելու համար:
