Արցախի անվտանգության խորհուրդը տարածել է հայտարարություն՝ Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի ասուլիսում հնչած մի շարք մտքերի կապակցությամբ, դրանք գնահատելով մտահոգիչ: Իհարկե Աևրցախի ԱԽ-ն չի հստակեցնում հայտարարության մեջ, թե հատկապես որ մտքերն են մտահոգիչը: Թերևս, նկատի է առնվում այն, որ չկա մի երկիր՝ ըստ Հայաստանի վարչապետի, որը Արցախը չի դիտարկել կամ դիտարկում Ադրբեջանի մաս: Իհարկե լավ կլիներ, որպեսզի Արցախի ԱԽ-ն ոորևէ կերպ մանրամասներ, թե հատկապես ինչ մտքերի մասին է խոսքը, որպեսզի չլինեն տարաբնույթ ենթադրություններ, այլ ծավալվի քաղաքական բանավեճ ու քննարկում: Որովհետև, ինքնին հանգամանքը, որ Հայաստանի և Արցախի միջև կարող է լինել քաղաքական բանավեճ, քննարկում, քաղաքական կարծիքների տարբերություն, ոչ միայն վատ չէ, այլ թերևս կարող է լինել օգտակար: Բայց, դրա համար պետք է քաղաքական առարկա:
Արցախի ԱԽ հայտարարությունը չունի այն, այլ ունի իր հերթին հարցեր ու տարակույս առաջացնող կոչ-հռչակագրի բովանդակություն: Արցախի ԱԽ-ն հայտարարում է, որ գիտակցում են ընտրած պայքարի հնարավոր հետևանքները, բայց չեն շեղվի ինքնորոշման ուղեգծից, իսկ Հայաստանին էլ կոչ են անում օգտագործել միջազգային սուբյեկտի հնարավորությունն ու լծակները արտաքին ամբիոններում Արցախի ինքնորոշման հարցը բարձրաձայնելու համար: Սկզբունքորեն բարդ է պատկերացնել, որ Արցախի քաղաքական ղեկավարությունը իջեցնի «նշաձողը»:
Բայց, բարձր նշաձողը պահանջում է նաև քաղաքական բովանդակության բարձրություն, առանց որի, այդ նշաձողը կարող է դառնալ խանգարող գործոն, իսկ հետևանքները՝ որոնց գիտակցման մասին խոսում է Արցախի ԱԽ-ն, կարող են լինել իսկապես ծանր: Ըստ այդմ, ԱԽ հայտարարությունն ունի քաղաքական սպասարկման կարիք՝ հենց Ստեփանակերտում, Ստեփանակերտից, քաղաքական, իրավա-քաղաքական բովանդակությամբ, ներքին կյանքի կազմակերպման կարևոր խնդիրներին զուգահեռ: Այլապես, Արցախի ինքնորոշման իրավունքը կստացվի քաղաքականապես բովանդակազուրկ, ինչը ինքնաբերաբար կզրոյացնի այդ ինքնորոշման իրավունքի մասին Հայաստանի որևէ հայտարարություն կամ դիվանագիտական ջանք: Մեծ հաշվով հենց դա է տեղի ունեցել անցնող ավելի քան երկու տասնամյակում, երբ ինքնորոշման անունը մնացել է, իսկ գործնականում Արցախը դադարել է լինել քաղաքական բովանդակության կրող սուբյեկտ, դառնալով Հայաստանի քաղաքականության կցորդ: Այդպիսով, Արցախի ԱԽ հայտարարության արժեքը կամ նշանակությունը «կախված է օդում» և կմնա այնքան, քանի դեռ դրա տակ չի դրվել քաղաքական բովանդակության ստեղծարար գործընթաց: Դրա համար իհարկե պահանջվում է Արցախի ներքին կյանքի, ոչ միայն սոցիալ-հոգեբանական, այլ նաև հասարակական-քաղաքական կյանքի հիմնարար որակական վերափոխում:
