«Առաջին լրատվական»-ի հարցերին պատասխանել է Արցախի խորհրդարանի նախկին պատգամավոր, լրագրող, քաղաքական մեկնաբան Վահրամ Աթանեսյանը
–Պարոն Աթանեսյան, Լաչինի միջանցքը շարունակում է փակ մնալ: Ռուբեն Վարդանյանն էլ հայտարարում է, որ այս պահին ճանապարհի բացման շուրջ բանակցություններ չկան: Փակուղուց ինչպիսի՞ ելք եք տեսնում:
-Եթե Արցախի պետական նախարարն ասում է, որ բանակցություններ չկան, ուրեմն ինքն էլ պիտի փակուղուց ելքի առաջարկ ասի։
–Այս առումով Արցախում խաղաղապահ զորախմբից ակնկալիքները ինչպիսի՞ն են:
-Մենք ի սկզբանե ՌԴ խաղաղապահ զորախմբից չափազանցված ակնկալիքներ չպետք է ունենայինք։ Եթե պրագմատիկ լինեինք, այսօրվա իրավիճակին չէինք հասնի։
–Բայց արտգործնախարարի պաշտոնակատարը հայտարարում է, որ այս պահին հարվածել ռուս խաղաղապահներին, նշանակում է խեղդամահ անել Արցախը: Հենց այսպիսի հայտարարություններն են խանգարո՞ւմ:
-Իսկ ո՞վ է ռուս խաղաղապահներին հարվածում։ Կարծում եմ՝ նրանք, որ չափազանցված և չարդարացված հույսեր էին կապում նրանց հետ։ Որովհետև հույս կապելու հակառակ երեսը «պահանջատիրությունն» է։ Ես անցյալ տարեսկզբին, երբ Ստեփանակերտում էյֆորիա էր, նույնիսկ դեօկուպացիայի մասին օրենք էին ընդունում, ասել եմ, որ չի կարելի ՌԴ խաղաղապահ զորախմբի թիկունքից պոռոտախոսել, դրանով հենց խաղաղապահներին ենք վնասում, արդյունքում՝ ինքներս մեզ։
–Ռուսաստանի լուռ արձագանքը Լաչինի միջանցքի փակ լինելուն մտահոգիչ չէ՞ կամ ՄԱԿ ԱԽ–ում Լաչինի միջանցքի վերաբերյալ քննարկման տապալումը Ռուսաստանի կողմից:
-Ես պաշտոնական տեղեկություն չունեմ, որ ՄԱԿ-ի ԱԽ-ում Ռուսաստանը «քննարկումը տապալել է»։ Ինչ վերաբերում է «լուռ արձագանքին»՝ ինչպես դուք եք ձևակերպում, ապա այդ գնահատականը չեմ կիսում։ Խնդիրը չափազանց բարդ և բազմաշերտ է։ Ե՞րբ է ծագել «էկոլոգիական մոնիտորինգի» հարցը, ինչպե՞ս, ինչո՞ւ հենց այս փուլում, ի՞նչ քննարկումներ են եղել, ո՞րն է Ստեփանակերտի պաշտոնական դիրքորոշումը, ով ում հետ է համաձայնեցրել Լաչինի միջանցքի նոր երթուղին՝ այս և բազմաթիվ, այս պահին դեռևս հրապարակայնացման չդրվելիք, հարցերի պատասխանն ունե՞նք։ Չունենք։ Երբ կունենա՞նք՝ մի շատ զգալի մասով այդ պատասխաններից է կախված սկզբունքային հանգուցալուծումը։
