Ադրբեջանի արտգործնախարար Բայրամովը ԵԱՀԿ նախարարական համաժողովի իր ելույթում հայտարարել է, թե Հայաստանի կարիքների գնահատման համար ԵԱՀԿ առաքելություն գործուղելը կազմակերպության «մանդատի բացահայտ խախտում» է: Խոսքը շաբաթներ առաջ Հայաստան ժամանած յոթնօրյա առաքելության մասին է, որը դիտարկում էր սեպտեմբերի 13-14-ի ադրբեջանական ագրեսիայի հետևանքով սահմանին առկա վիճակը: Այն, որ ԵԱՀԿ մանդատը «խախտված» է, բոլորովին նորություն չէ, բայց այդ մանդատը խախտված է ոչ թե Հայաստան գործուղված առաքելության տեսքով, այլ օրինակ Արցախի ու Հայաստանի դեմ ադրբեջանական ագրեսիայի, թեև այդ ագրեսիան էլ ինքնին ԵԱՀԿ մանդատի ավելի խորքային խախտվածության հետևանք է:
ԵԱՀԿ մանդատի ճգնաժամը բավականին ակնառու էր դեռևս 2012-ի դեկտեմբերին տեղի ունեցած նախարարական համաժողովի ընթացքում, երբ բավականին սուր արտահայտվում էր արևմտա-ռուսական դիմակայությունը, այդ ժամանակ դեռևս հռետորաբանության մակարդակում: Պետք է թերևս արձանագրել, որ ԵԱՀԿ «մանդատ» որպես այդպիսին, գոյություն չունի: Մենք հաճախ ենք խոսում Մինսկի խմբի համանախագահության մանդատի մասին, այն պահպանելու կարևորության մասին, Հայաստանն ու Արցախը պարբերաբար փորձում են օգտագործել առիթներն ու շեշտել դրա կարևորությունը, և այդ փորձը արել է նաև Հայաստանի արտգործնախարարը, որ նույնպես մասնակցում է Լեհաստանում անցկացվող նախարարական համաժողովում: Սակայն, այդ փորձերով հանդերձ, իրական քաղաքականության ռեժիմում մենք չպետք է մատնենք մեզ ինքնախաբեության, հավատալով, կամ մտածելով, թե կա ԵԱՀԿ մանդատ: Այդ կազմակերպությունը ըստ էության չի աշխատում շատ երկար ժամանակ, գրեթե տասնամյակ: Չի աշխատում ոչ միայն Մինսկի խմբի համանախագահությունը, այլ այդ համանախագահությունը ստեղծած կառույցն ինքնին: Ավելին, այսօր բարձրաձայնվում է անգամ այդ կառույցի «մահն» արձանագրելու հնարավորության մասին, ինչի շրջանակում պետք է դիտել թերևս նաև այն հայտարարությունը, որ Կովկասի հարցերի ամերիկացի գլխավոր բանակցող Ռիքերը շաբաթներ առաջ արել էր ԱՄՆ Կոնգրեսում, նշելով, թե Մինսկի խմբի համանախագահությունը չի աշխատում և ակնկալում են, որ կարող են «կոնսենսուսով» չեղարկել այդ մանդատը: Հայաստանն ու Արցախն իհարկե այդ զարգացման շահառու չեն, մեղմ ասած, սակայն նաև չեն կարող կառչել մի իրավիճակից, որը պահանջարկ չունի գրեթե ոչ մի խոշոր դերակատարի մոտ:
Միևնույն ժամանակ այն, որ Երևանը փորձում է քննարկել Ստեփանակերտ-Բաքու շփման միջազգային մեխանիզմի հարց, ինչն արել է նաև Ֆիլիպ Ռիքերի ռեգիոնալ այցի շրջանակում, այդ թվում Հայաստանի վարչապետի և Ռիքերի հանդիպմանը, ըստ էության հենց այդ նոր մանդատի փնտրտուքի տարր է: Սակայն ամբողջ հարցն այն է, որ նոր մանդատ հնարավոր է թերևս այն պարագայում, երբ ներկայիս գործընթացում ներգրավված խաղացողները գան որևէ ընդհանուր հայտարարի: Իսկ դա նշանակում է ընդհանուր հայտարար Ռուսաստանի, Իրանի, Թուրքիայի, ԱՄՆ, Ֆրանսիայի միջև: Իրավիճակն այսօր թերևս շատ հեռու է դրանից, հետևաբար հայկական կողմի համար թերևս առարկայական խնդիր կարող է լինել գոնե մարդասիրական հարցերի ուղղությամբ շատ թե քիչ ընդհանուր միտում և տրամադրություն ձևավորելը:
