Խորհրդարանական ընդդիմությունը նոյեմբերի 15-ին վերադարձել է ԱԺ լիագումար նիստի աշխատանքի, հայտարարելով, թե Ազգային Ժողովը մեծամասնության սեփականությունը չէ: Այդ հայտարարությունը մեղմ ասած տարակուսելի է, քանի որ ամիսներ շարունակ ոչ թե քաղաքական մեծամասնությունն էր փակել ԱԺ մուտքը և նիստերի հնարավորությունը խորհրդարանական ընդդիմության համար, այլ հենց ընդդիմությունն էր հայտարարել բոյկոտի մասին և դուրս եկել փողոց: Մյուս կողմից, այդ մասին է թերևս ժողովրդական հայտնի խոսքը, որ «հայտնի կենդանուն նստելը մի այիբ է, իսկ իջնելը՝ երկու»:
Խորհրդարանական ընդդիմությունն ունի իր ընտրազանգվածին իր վերադարձը բացատրելու անհրաժեշտություն և այդ իմաստով իհարկե կասկած չկա, որ փորձ է արվելու սեփական բոյկոտի դադարեցումը ներկայացնել որպես խորհրդարանական մեծամասնության հանդեպ թեկուզ փոքր, բայց հաղթանակ: Իսկ ի՞նչ է այդ վերադարձը Հայաստանի համար: Իհարկե սա է գլխավոր հարցը: Այդ հարցը չունի միարժեք պատասխան: Ողջունելի է, եթե խորհրդարանական ընդդիմությունը խորհրդարանում կատարում է իր աշխատանքը: Բայց, հարց է, թե ինչպիսի՞ն է լինելու այդ աշխատանքը: Եթե դրա նպատակը լինելու է խորհրդարանում միջադեպեր հրահրելը՝ ինչպիսին եղել է նախկինում, մեծամասնությանը հունից հանելու և բախումներ հրահրելու փորձը, ապա այդ վերադարձը չի կարող լինել Հայաստանի համար օգտակար: Եթե վերադարձը միտված է լինելու օրակարգային կարևոր հարցերի շուրջ թեկուզ սուր, թեժ, բայց բովանդակային բանավեճ առաջացնելուն, ապա այդ պարագայում իհարկե բոյկոտի դադարեցումը ունի օգտակարության ռեսուրս:
Ընդհանուր առմամբ, Հայաստանում մի քաղաքական իրավիճակ է, որում այս կամ ան հարաբերակցության օգտակարությունը խիստ հարաբերական է, քանի որ առկա քաղաքական իրավիճակը ըստ էության վաղուց մսխված և սպառված քաղաքական ներուժի իներցիոն շարունակությունն է, որը պահպանվում է զուտ այն բանի շնորհիվ, որ Հայաստանում չի ձևավորվում առավել արդյունավետ և որակապես կենսունակ քաղաքական ինստիտուցիոնալ նոր գործընթաց: Դրա պատճառների մասին խոսակցությունը անշուշտ կլինի բավականին ծավալուն, բայց դա անհրաժեշտ խոսակցություն է, այլապես Հայաստանը մնալու է մսխված քաղաքական ներուժի իներցիոն տեղապտույտի «պատանդի» կարգավիճակում:
Լուսանկարը՝ Photolure-ի
