Երեկ մի փաստ հայտնի դարձավ, որը քննադատությունների արլիք բարձրացրեց ամբողջ Արցախում։ Պարզվել էր, որ Ադրբեջանի «Մելիորացիա և ջրային տնտեսություն» ընկերության աշխատակիցները այցելել են Սարսանգի ջրամբարի տարածք ու տեղում՝ ռուս խաղաղապահների միջնորդությամբ հանդիպել Արցախյան կողմից ներկայացուցիչների հետ։
Տարընթերցումների առիթ չտալու նպատակով Արցախի տեղեկատվական շտաբը որոշակի պարզաբանում տարածեց՝ հայտնելով, թե 2020թ. 44-օրյա պատերազմից հետո ստեղծված իրավիճակում ջրային ռեսուրսների կառավարման և հանրությանը մատակարարվող խմելու ու ոռոգման ջրերի անվտանգության ապահովման նպատակով Արցախում տեղակայված ռուսական խաղաղապահ զորակազմի միջնորդությամբ Արցախի Հանրապետության ջրային կոմիտեի ներկայացուցիչները դեռևս 2021 թվականից շփվում են ադրբեջանական կողմի հետ և պարբերական այցեր են կատարում Ադրբեջանի վերահսկողության տակ գտնվող հատվածներ՝ Հանրապետության մի շարք համայնքներին մատակարարվող խմելու և ոռոգման ջրերի օգտագործման շուրջ փոխադարձ պայմանավորվածություններ ձեռք բերելու և խնդիրների կարգավորման համար: Նման մի հանդիպում էլ, փաստորեն տեղի է ունեցել Սարսանգի ջրամբարի մոտ՝ վերջերս։ Կողմերը եկել էին քննարկելու ջրերի փոխշահավետ օգտագործումը:
Հիշեցնեմ, որ ջրամբարը գտնվում է արցախյան վերահսկողության տակ, սակայն արդեն ոռոգման ենթակառուցվածքները տիրապետում է արդեն ադրբեջանը։ Փաստ է, որ պատերազմից հետո Արցախում ջրային ռեսուրսներ հետ կապված սուր խնդիրներ առաջ եկան, սրան զուգահեռ՝ Բաքուն արեց ամեն բան, այն խնդիրներն էլ ավելի սրելու համար։ Սակայն արդյո՞ք նման հանդիպումները խոսում են այն մասին, որ Ադրբեջանական կողմը պատրաստակամ է եկխոսել Արցախյան կողմի հետ, թե սա սեփական հաղթանակը ամրագրելու մի ձև է, ըստ որի ադրբեջանցիները գալիս են արցախյան տարածքներ՝ հավաստելու, որ այսուհետ իրենք են որոշելու, թե ով, որտեղից ու որքան ջուր է օգտագործելու։ Կարո՞ղ է արդյոք ջրի հարցը ևս դառնալ ճնշման առարկա, ինչպիսին դարձավ գազային հարցը։ Հավանակա՞ն են արդյոք նոր ճնշումներ՝ հումանիտար ուղղությամբ։ Այս և ԵԱՀԿ ՄԽ-ին վերաբերող, Լաչինի նոր ճանապարհին առնչվող մի շարք այլ հարցեր «Առաջին լրատվական»-ը քննարկել է վտարանդի Արիֆ Յունուսովի հետ։
