Հայաստանում հասարակական-քաղաքական, արտաքին քաղաքական օրակարգային հարցերի, ներքաղաքական, ներհասարակական համակեցության բովանդակության վերաբերյալ քննարկումներում բնականորեն առաջնային դիտարկման է ենթարկվում քաղաքական վերնախավի պատասխանատվության հարցը: Միաժամանակ, թերեւս անհամաչափ ձեւով պատասխանատվության դիտարկման դաշտից դուրս է մնում տնտեսական վերնախավի վարքագիծը: Մինչդեռ, Հայաստանի ներհասարակական, ներքաղաքական զարգացումների, ներքին կյանքի որակի եւ բովանդակության առումով առանցքային պատասխանատվություն ունի նաեւ տնտեսական վերնախավը, ինչպիսի հասկացություններով էլ բնորոշենք այն՝ օլիգարխիա, քրեա-օլիգարխիա, թե բուրժուազիա:
Տնտեսական վերնախավը Հայաստանում գործնականում զուրկ է եղել եւ մեծ հաշվով առ այսօր շարունակում է հեռու մնալ հասարակական-քաղաքական պատասխանատվությունից, եթե իհարկե չկա անմիջական քաղաքական ներգրավվածություն որեւէ կուսակցական կամ խմբային շահի համատեքստում: Հնարավոր է գտնել հազվադեպ բացառություններ, բայց դրանք ըստ էության հաստատում են ընդհանուր «կանոնը» եւ չեն ստացել որոշակի համակարգային վարքագծի բնույթ: Ընդ որում, ասվածը հատկապես վերաբերելի է խոշոր սեփականատիրական դասին, որը գործնականում հեռու է մնացել հասարակական զարգացման խնդիրների խորքային դիտարկումներից եւ դրանց հանդեպ որակական պատասխանատվությունից: Օրինակ, Հայաստանում գործնականապես անհնար է դիտարկել հայաստանյան խոշոր ներդրում հասարակական զարգացման որեւէ ուղղությամբ արդիականացման ծրագիր իրագործելու համար:
Իհարկե հնարավոր է, որ պոտենցիալ հայաստանյան ներդրողները այստեղ առաջնորդվում են զուտ բիզնես պրագմատիզմով եւ համարում, որ այդօրինակ ներդրումը չունի հեռանկար, հետեւաբար պետք չէ ավելորդ փող ծախսել եւ ընդամենը պետք է Հայաստանում փող աշխատել որքան հնարավոր է, իսկ անհնարինության պարագայում պարզապես հեռանալ Հայաստանից, ինչի հնարավորությունն անշուշտ ունեն թերեւս բոլորը: Դա էլ իհարկե մոտեցում է, որը սակայն որեւէ առնչություն չունի վերնախավային որակի հետ: Իհարկե որեւէ մեկն էլ գուցե պարտավոր չէ համապատասխանել կամ ստանձնել այդպիսի որակներ: Պարզապես այդ դեպքում հարկ է արձանագրել, որ Հայաստանում պատկերը մեղմ ասած մխիթարական չէ ոչ միայն հասարակական-քաղաքական, այլ նաեւ տնտեսական վերնախավի մակարդակում, որը մանրախնդրությամբ չի տարբերվում հասարակական-քաղաքական դերակատարներից, թեեւ իր ներկայացուցիչների զգալի մասով գտնվում է այդ դերակատարների հանդեպ «վերամբարձ» գնահատականների առաջնագծում:
